Pedagogika jako humanistyczno-społeczna nauka stosowana: konsekwencje metodologiczne (Dariusz Kubinowski, Chutorański Maksymilian)

Niniejsza publikacja stanowi pokłosie VI Seminarium Metodologii Pedagogiki PTP, a wszystkie teksty w niej zamieszczone dotyczą wprost lub pośrednio konsekwencji metodologicznych wynikających z tezy o istocie pedagogiki uprawianej w naszym kraju (choć nie tylko) jako humanistyczno-społecznej nauki stosowanej. Nawiązuje ona do wcześniejszych tomów wydanych w ramach serii SMP PTP i rozwija i wprowadza nowe wątki, tym samym eksponując po raz kolejny potrzebę dogłębnego, zespołowego namysłu nad dorobkiem, tożsamością i przyszłością dziedziny nauk pedagogicznych w Polsce. Poleca Impuls Książka składa się z trzech części poprzedzonych programowym tekstem wprowadzającym. W pierwszej części tomu znalazły się opracowania ogólnometodologiczne poświęcone rozwinięciu i pogłębieniu wybranych kwestii dotyczących pedagogiki jako humanistyczno-społecznej nauki użytkowanej. Druga część to zapis panelu dyskusyjnego na temat konstruującego się dopiero na gruncie nauk pedagogicznych pola problemowo-badawczego pedagogiki rzeczy. W trzeciej części natomiast znalazły się teksty metodologiczne poświęcone wybranym synergicznym podejściom badawczym pedagogiki jako humanistyczno-społecznej nauki użytkowanej. W tekście będącym wprowadzeniem w problematykę tomu Dariusz Kubinowski stawia sobie za cel doprecyzowanie pojęcia, istoty i zakresu badań pedagogicznych. Podejmuje jeszcze próbę zarysowania całościowej "mapy" aktualnie uprawianych w Polsce ich wariantów, lokując źródła analizowanych modeli w obrębie nauk humanistycznych, społecznych i użytkowanych. W sposób szczególny uwydatnia wagę podejść synergicznych w pedagogice współczesnej rozumianej jako humanistyczno-społeczna nauka używana. Część poświęconą rozważaniom ogólnometodologicznym otwiera tekst Janiny Kostkiewicz pod tytułem Niespożytkowany dorobek polskiego dyskursu o statusie metodologicznym pedagogiki jako humanistyczno-społecznej nauki wykorzystywanej. Badaczka upomina się o budowany na założeniach realizmu (neo)tomistycznego dorobek pedagogów dwudziestolecia międzywojennego. Wskazując przykłady pominięć tych dokonań, ich brak w opracowaniach późniejszych, powojennych pedagogów, nie tylko wyróżnia zdeformowany obraz pamięci rodzimej twórczości, jaki się z tym zespala, ale także zwraca uwagę na nieobecne i niewykorzystane impulsy do rozwijania świadomości metodologicznej pedagogiki.