W książce Kiełbie we łbie Stanisław Zieliński, idealny gawędziarz, przenosi nas do czasów swojego dzieciństwa i młodości. Pokazuje kapitalny obraz dwudziestolecia międzywojennego, okres od 1920 do 1939 roku, w którym opis wydarzeń historycznych splata z opisami życia rodzinnego, codziennego.
Wszystko napisane żywym językiem i - jak typowo u tego autora - ze swadą i humorem.
Zieliński napisał książkę do swoich innych książek zupełnie niepodobną. W realistycznej konwencji - opowieść z czasu i miejsc zatrzymanych w pamięci. Zwłaściwej sobie poetyki zostawił w niej co najkorzystniejsze: absolutne poczucie humoru.
Nie dopuścił się śmiertelnego grzechu literatury autobiografizującej - sentymentalizmu. (...) Zieliński uprawia wariant narracji i skojarzeń typowych dla autobiografii dzieciństwa. Nie robi z tego jednak kanonu ani maniery. Naturalnie i ze swobodą przechodzi do refleksji człowiekadojrzałego, z doświadczeniem i historycznym dystansem. (...) U Zielińskiego prawie wszystkie sytuacje są śmieszne, nawet te najmocniej liryczne.
Janina Katz, "Życie literackie"
Opinie i recenzje użytkowników
Dodaj opinie lub recenzję dla Kiełbie we łbie. Twój komentarz zostanie wyświetlony po moderacji.