Album (Krzysztof Maciejewski)

Nagroda Polskiej Literatury Grozy imienia Stefana Grabińskiego za rok 2013 W jednym z opowiadań niniejszego tomu trafiamy na uwagę odnoszącą się do not zamieszczanych na okładkach książek, z której wynika, iż każdy powinien sam odnajdywać coś dla siebie w trakcie lektury. Idąc tym tropem i szukając określeń, które najlepiej oddawałyby charakter Albumu, kolejnego po Osiem (FORMA 2011) zbioru opowiadań Krzysztofa Maciejewskiego, sięgam po "dostatek", a może nawet po "mnogość". W Albumie mamy bowiem nie tylko do czynienia z rozmaitością nawiązań do licznych form prozatorskich, gatunków, czy konwencji, ale także z mnogością odniesień do muzyki, filozofii, religii i wielu innych dziedzin kultury. Wszystko to podane jest w formie dostępnych i budzących zainteresowanie, krótkich opowiadań, które wydają się wręcz niepozorne. Lecz czytelnik musi być bardzo ostrożny w obcowaniu z nimi. Maciejewski, wychodząc od zwykłej z pozoru codzienności, łatwo wkracza w takie jej rejony, które nie są dostrzegalne dla zwykłych ludzi i pozwalają na przejście w obszary fantazji nierzadko przepełnione drastycznymi treściami. Tym samym narzuca czytelnikowi taki właśnie, a nie inny odbiór rzeczywistości. Nie tylko to buduje jednak oryginalny nastrój nowej książki Krzysztofa Maciejewskiego. Dodatkowym tego czynnikiem jest wielość wykorzystanych w Albumie narracji, którymi autor istotnie produktywnie się posługuje. To zaś potwierdza, iż Maciejewski jest produktywnym opowiadaczem, za którym chce się podążać, przemierzając osobliwe krainy. Paweł Orzeł