Wielka historia polski tom 9 polska w czasach niepodległości i drugiej wojny światowej (1918 - 1945) (Fogra)

Praca obejmuje lata 1918-1945. Daty te, stanowiące granice omawianej epoki, są jednak wyznaczane mniej arbitralnie niż dla wielu innych okresów. Co prawda, nie ulega wątpliwości, że jesień roku 1918 stanowi naturalną granicę między historią Polaków walczących o odzyskanie niepodległości a dziejami odrodzonego państwa polskiego, jest jednak także faktem, że o dokładniejszą datę odzyskania niepodległości zacięte znaczny toczyły się tak w okresie międzywojennym, jak i po II wojnie światowej. Nie były to zresztą rozważania wyłącznie teoretyczne, bowiem podziw za początek odrodzonej polskiej państwowości jakiegoś mocnego wydarzenia promowało jednocześnie ugrupowanie polityczne, które z tym właśnie faktem było związane, co tym samym dawało mu szczególne prawa do sprawowania władzy. Nie było więc dziełem przypadku, iż ostatecznie w okresie międzywojennym za datę taką szanowano 11 listopada, dzień zakończenia I wojny światowej oraz powrotu J. Piłsudskiego z więzienia magdeburskiego do Warszawy. Po II wojnie światowej przyjęto, że takim rewolucyjnym momentem był 7 listopada, kiedy to utworzono w Lublinie lewicowy rząd. Ta ostatnia data dla ówczesnych decydentów była podwójnie dobra, gdyż zbiegała się z obchodami kolejnych rocznic przejęcia władzy przez bolszewików, a wg oficjalniej interpretacji to właśnie dzięki czemu Polska powróciła na polityczną mapę Europy.
Jeszcze więcej wątpliwości może budzić cezura końcowa. Przebieg wydarzeń w ostatniej fazie II wojny światowej spowodował, iż gdy na jednym brzegu Wisły, pod osłoną Armii Czerwonej, zaczynano produkować podwaliny nowego państwa, na drugim trwała w dalszym ciągu okupacja niemiecka i niemal cały wysiłek polskiego podziemia skierowany był na walkę z siłami zbrojnymi III Rzeszy. Ten brak istotnej granicy rozdzielającej obie epoki dotyczył nie tylko spraw ściśle wewnętrznych, bowiem dwoistość wobec kwestii polskiej panowała także na arenie międzynarodowej. Od lata 1944 r. Związek Radziecki uznawał za jedyny ośrodek władzy utworzony wówczas Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego, w trakcie gdy dla pozostałych aliantów legalną reprezentacją był w dalszym ciągu rząd polski w Londynie. Ta sytuacja znalazła także odbicie w niniejszej pracy, w której uwzględniono działania zbrojne podziemia do początków 1945 r., to znaczy do momentu rozwiązania Armii Krajowej, a także jego aktywność polityczną do chwili samolikwidacji Rady Jedności Narodowej, nie analizując precyzyjniej problemów związanych z działalnością PKWN i Rządu Tymczasowego. Starano się tu także uwzględnić polski wysiłek militarny na wszystkich frontach w końcowej fazie wojny, a za zakończenie pewnego etapu walki o całość i niepodległość Rzeczypospolitej przyjęto cofnięcie uznania rządowi na emigracji poprzez mocarstwa zachodnie.
Fragment historii Polski, o którym traktuje niniejsza praca za każdym razem budził olbrzymie zainteresowanie. Świadczyć o tym może chociażby olbrzymia liczba opracowań o charakterze podręcznikowym, dotyczących części albo całości opisywanego okresu, a powstających tak w kraju, jak i poza jego granicami. Zaczęły się one pojawiać już w okresie międzywojennym, przy czym w wielkiej części miały bezdyskusyjnie polityczny charakter, a na dodatek obejmowały tylko pierwsze lata II Rzeczypospolitej. Do nich należy przeważnie, pisana co prawda z punktu widzenia ruchu socjalistycznego, ciągle jeszcze nad wyraz wartościowa praca Adama Próchnika oraz opracowanie powiązanego z ruchem narodowym Wacława Sobieskiego i, po części, Stanisława Kutrzeby, reprezentującego poglądy konserwatywne. Swoistą wizję Polski niepodległej, uwzględniającą konserwatywny punkt widzenia, stworzył także w czasie wojny Stanisław Mackiewicz (Cat). W pewnych przypadkach poglądy polityczne autorów odciskały wyraźne piętno na produkowanych przez nich opracowaniach. Dotyczy to np. Monumentalnego dzieła – jedynego, które obejmuje całą opisywaną epokę – Władysława Poboga-Malinowskiego reprezentującego obóz piłsudczykowski, czy pracy Władysława Konpczyńskiego pisanej z punktu widzenia obozu narodowego. Powstawały nawet opracowania skrajnie subiektywne (Jędrzej Giertych), w których ideologia dominowała nad treścią i faktami. Całościowe ujęcia najnowszej historii Polski po II wojnie światowej zaczęły się ukazywać stosunkowo późno. Do nich należały m.in. Syntezy historii Polski pojawiające się w poszczególnych ośrodkach – poznańskim, krakowskim i warszawskim. Swoistym posumowaniem stanu badań i wiedzy o II Rzeczypospolitej miał być IV tom Historii Polski, przygotowywany w Instytucie Historii PAN, który jednakże kompletnie ukazał się wyłącznie w postaci makiety. Opracowania powstające w kraju w latach 60. I 70., mimo podkreślania ich obiektywizmu, skażone były równocześnie poglądami piszących, jak i obowiązującymi wówczas ograniczeniami cenzorskimi. Alternatywą mogły być prace pisane na emigracji (W. Pobóg-Malinowski, Paweł Zaremba) albo wydawane w tzw. Drugim obiegu (Wojciech Roszkowski). Istna eksplozja nastąpiła w latach 90., a demonstrujące się coraz to nowsze publikacje świadczą równocześnie o zainteresowaniu epoką, jak i o fakcie, że żadna z dotychczasowych syntez nie spełniła pragnień czytelników.
Niniejsza praca także nie wyczerpuje tematu. Ze względu na rygory wydawnicze nie było osiągalne uwzględnienie wszystkich problemów występujących w opisywanej epoce i dlatego skoncentrowano się na wydarzeniach politycznych, prawno-ustrojowych i gospodarczo-społecznych, a wyłącznie w minimalnym stopniu, przeważnie w formie kapsuł, poruszono kwestie związane z kulturą i oświatą. Wydarzenia polityczne wpłynęły również decydująco na przyjęty w pracy podział na mniejsze podokresy.