Feministyczna krytyka literacka (Krystyna Kłosińska)

Książka Feministyczna krytyka literacka przedstawia mapę anglo-amerykańskich i francuskich tekstów krytyczek spod znaku écriture féminine (obierając za punkt wyjściowy wydaną w 1970 roku rozprawę Kate Millett Sexual/Politics, za centrum okolice roku 1980), które stanowią otwarcie dla czarnej, lesbijskiej, gejowskiej krytyki, pana w feminizmie.

W finale przywołana zostaje refleksja, dotycząca relacji pomiędzy feminizmem/literacką krytyką feministyczną a queer theory i obecnego statusu instytucji women’s studies, gender studies, lesbian/gay studiem itd.

w obrębie współczesnej humanistyki i nauk o literaturze. Autorka dba o zachowanie chronologii zdarzeń, która pozwala na rekonstrukcję dialogu, polemik toczonych wokół tematów uaktywnionych w określonych ramach czasowych przez feministyczne badaczki.

Zarysowane zostają zatem minicentra tematyczne, które znamionują ruch feministycznej refleksji. Książka rekonstruuje także nawiązania do prac badaczek sprzed Millett (Spacks, Ellmann, Moers), a także, zgodnie z praktyką krytyczną i interpretacyjną, odzyskuje figury „protofeministek" (Mary Wollstonecraft, Virginia Woolf, Simone de Beauvoir).

Feministyczna krytyka literacka, skoncentrowana na feministycznej aktywności lekturowej, śledzi jej strategie wypracowywane w czytaniu androtekstów i ginotekstów, na dodatek tryby czytania rekomendowane poprzez tradycję postrukturalizmu i dekonstrukcji (w tym psychoanalizy), które unieważniając sygnaturę płciową autora/autorki, akcentują tekstualność, écriture, rasę, klasę, gender.

stanowcze pytanie: jakie są wyznaczniki, właściwości „kobiecego" i feministycznego czytania?, znajduje zróżnicowane odpowiedzi rozsiane w całym tekście. W książce dominuje tendencja, aby tropić lokalizację feministycznych strategii lekturowych wśród androcentrycznych propozycji metodologicznych.

Przemieszczone zostają zatem konteksty, które charakteryzowały większość anglo-amerykańskich syntez feministycznej krytyki literackiej. Punktem odniesienia nie są „fale" feminizmu,z reguły, zgodnie z praktyką wybranych badaczek, „fale" metodologicznych sugestii.

Stąd także wynika koncentracja uwagi na tropieniu transformacji męskich koncepcji teoretycznoliterackich (Bachelard, Fish, Bloom, Barthes, Derrida), podjętych poprzez feministyczne badaczki. Transformacji, których celem było przystosować androcentryczne modele do potrzeb feministycznej lektury albo wykazać ich bezużyteczność.

Narracja o „zdarzeniach", które konstytuowały feministyczną krytykę literacką, obywa się bez wybranego i jednolitego metajęzyka. Jako opowiadająca, autorka książki zajmuje miejsce nie tyle na zewnątrz rekonstruowanych propozycji (ich języka), ile próbuje mówić z ich wnętrza.

Stądzasobność cytacji, które oddają głos ich autorkom. Nominacja do Nagrody Głównej Konkursu im. Jana Długosza w trakcie 15. Targów Książki w Krakowie '2011 ( www.targi.krakow.pl). Recenzje książki ukazały się w: – miesięczniku „Znak" nr 11/2011, s.

106–109 (fragment recenzji dostępny pod adresem: www.miesiecznik.znak.com.pl); – czasopiśmie „Pamiętnik Literacki", 2012, z. 4, s. 255–265 (recenzja książki dostępna pod adresem: www.ceeol.com); – czasopiśmie „Śląskie Studia Polonistyczne" 2012, nr 1/2 (2), s.

259–268 (Arleta Galant: Krytyka feministyczna „rozkwita" w literaturze).