Agresja elektroniczna i cyberbullying (Impuls Oficyna Wydawnicza)

Książka stanowi pogłębioną naukową monografię problemu agresji wykonywanej przez młza pomocą nowych mediów (internetu i telefonów komórkowych). Zawiera wprowadzenie teoretyczne dotyczące nowych mediów, funkcjonowania młodych ludzi w ich świecie oraz aspektów związanych z tzw. Komunikacją zapośredniczoną i wpływu nowych mediów na dzieci i młodzież. Czytelnik dowie się z książki nie tylko o rozpowszechnieniu zjawiska, ale także o jego uwarunkowaniach i konsekwencjach. Autor monografii przedstawił duże omówienie problematyki bullyingu, cyberbullyingu wraz z charakterystyką roli sprawcy i ofiary, typologii zjawisk i ich współwystępowania. Część badawcza jest oparte o trzy szerokie projekty badawcze - reprezentatywne badania polskich gimnazjalistów, badania nauczycieli oraz studentów, w których pozostały zastosowane metody badawcze równocześnie o charakterze jakościowym (wywiady, wywiady online, grupy fokusowe), jak i ilościowym (badania kwestionariuszowe). Książkę kończą wnioski dotyczące wychowania młodych ludzi w świecie nowych mediów, w szczególności w obszarze profilaktyki i interwencji związanej z agresją elektroniczną. Recenzja: O świetnej diagnozie cyberprzemocy wśród młodzieży Najnowsza rozprawa dra Jacka Pyżalskiego (b. Adiunkta Uniwersytetu Łódzkiego, wieloletniego pracownika Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi) pt. "Agresja elektroniczna i cyberbullying jako świeże zachowania ryzykowne młodzieży gimnazjalnej(Kraków: Oficyna Wydawnicza Impuls 2012)jest nieprzeciętnym studium interdyscyplinarnym napisanym poprzez pedagoga, którego wiedza ma charakter ekspercki najwyższego poziomu. Nie ma się jednak co dziwić, skoro reprezentował on polskich naukowców w międzynarodowej sieci badaczy zjawisk związanych z cyberbullyingiem. Jego wieloletnie doświadczenia badawcze nad agresją i problemami dyscypliny w socjalizacji dzieci i młodzieży, zaowocowały kumulacją dzieła, które łączy w sobie erudycję z wysokimi kompetencjami metodologicznymi (w tym przypadku rozdział o założeniach metodologicznych badań może słwykorzystać za przykład tego, jak należy konceptualizować własne badania naukowe, jak konstruować i realizować kluczowe dla nich etapy). Wciąż mamy niedużo badań reprezentatywnych, na ogólnopolskiej populacji, a w tym przypadku diagnoza nie ma charakteru wycinkowego, gdyż pozwala na wydobywanie z uzyskanych danych empirycznych wyraźnych społecznie, psychologicznie i pedagogicznie wniosków naukowych. Reprezentatywność nie dotyczy jedynie próby badawczej, lecz także autorów rozpraw naukowych poświęconych nowym mediom w rozmaitych zresztą zakresach. Autor sięga w głównej mierze po publikacje wybitnych specjalistów tej problematyki w świecie, a to dzięki temu, iż z nimi sam współpracuje i wymienia się wynikami badań. Nie pomija przy tym także polskich badaczy, także tych mniej kompetentnych, ale wciąż jednak zasadniczych w swoich środowiskach akademickich. Szczególną wartością stylistyki naukowej Pyżalskiego jest to, iż nie reprodukuje i nie streszcza nam czyichś poglądów, ale dokonuje logicznego i syntetycznego uporządkowania najnowszej wiedzy naukowej na temat przemocy, a przy tym potrafi także taktownie zająć własne stanowisko, spierać się z autorami niektórych teorii czy badawczych podejść. Tym samym potwierdza klasę własnej wiedzy i refleksji, jak i wpisuje się w ogólnoświatowy dyskurs naukowy w kluczowym dla jego badań zakresie. Co jest tu niesłychanie ważne, Autor nie przystąpił do pisania tej rozprawy z założoną wcześniej tezą (a taka wciąż przeważa w pracach niektórych pedagogów, psychologów i socjologów), że trzeba potrzebnie udowodnić zły wpływ mediów i nowych technologii komunikacyjnych na rozwój dzieci i młodzieży. On tego nie przesądza, dobierając w tym celu wyłącznie optymalne, bo poprawne politycznie źródła, lecz dokonuje wielostronnego oglądu tych procesów, troszcząc się o jak najmocniej obiektywne odzwierciedlenie stanu wiedzy naukowej, a nie publicystycznej, potocznej czy propagandowej na wykorzystanek polityków. Narracja jest nad wyraz krystaliczna, a przy tym autor dokonuje szczególnie atrakcyjnych, nigdzie dotąd tak nie analizowanych porównań, własnych syntez czy opracowań tabelarycznych kluczowych podejść do ciekawych go kwestii. Rozprawa jest zasadniczym wkładem w naukę światową, a nie tylko lokalną. Wspaniałe są też przywołane w tej rozprawie konteksty społeczno-kulturowe przez współczesną młubranie w zróżnicowanych regionach świata z internetu, (np. Nowe kategorie przyczyn stratyfikacji społecznej w wyniku podziału cyfrowego (digital divide, analfabetyzmu cyfrowego, który różnicuje dostęp do kapitału intelektualnego i kulturowego). Nowe umiejętności i wiedza są niezbędne do produktywnego i twórczego korzystania nie tylko z nowej technice, lecz także jej zasobów informacyjnych i kulturowych. Formułowane przez autora tezy są nasycane wynikami badań, diagnoz, które zezwalają na rozpoznawanie istniejących w zglobalizowanym świecie dobrześci rozwojowych i aplikacyjnych u globalnych nastolatków. Wyjątkowo wyraźny jest w części teoretycznej rozdział o normatywności on-line, gdyż ta sfera wirtualnej socjalizacji musi istotnie interesować pedagogów. Powinni oni być zainteresowani budowaniem kultury szacunku w cyberświecie nie tylko poprzez upowszechnianie prawa na ten temat. Edukacja i wychowanie w rodzinie muszą stanowić profilaktykę dla zachowań i postaw, które mogłyby w przyszłości być naruszane przez dzieci i młodzież w posługiwaniu się nowymi technikami komunikacyjnymi. Rozdziały poświęcone agresji elektronicznej są nieszablonowej jakości wkładem w rozwój nauk społecznych, gdyż obfitują w głęboko przemyślane i genialnie uzasadnione - autorskie klasyfikacje, charakterystyki i schematy. Te ostatnie czynią nieznane dotychczas w naszym kraju teorie, bardziej przezroczystymi i pozwalającymi na konstruowanie i operacjonalizację zmiennych do badan empirycznych. Książka jest merytorycznie perfekcyjna, prekursorska, a przedstawione w niej wyniki własnych badań potwierdzają wdrażanie poprzez autora najwyższych kanonów metodologii badań empirycznych. Przez najbliższe lata kolejne pokolenia badaczy będą się do nich odwoływać, gdyż nie da się pominąć tej książki w dalszych studiach nad przemocą wśród młodzieży i z udziałem nowych narzędzi komunikacyjnych. Bez dwóch zdań wpłynie ona także na potrzebę konstruowania nowych teorii socjalizacji i wychowania, a jeśli tak się stanie, to będzie najwyższej rangi wkładem Jacka Pyżalskiego w pedagogikę ponowczesnej doby. Tę publikację nie tylko warto, można, ale należy jak najszybciej przeczytać, jeśli chce się dojrzeć to, co naprawdę młubranie wyczynia w wirtualnej przestrzeni, usiłując zarazem wpłynąć na tę rzeczywistą. Prof. Bogusław Śliwerski