O początku narodu longobardów, eb-151 (Armoryka)

Ze "Wstępu" do tekstu "O początkach narodu Longobardów": (...) Gdzieś w latach siedemdziesiątych lub osiemdziesiątych VII wieku, prawdopodobnie w jednych z miast lub klasztorów północnej Italii, będącej centralnym obszarem królestwa Longobardów, pewien nieznany z imienia i raczej przeciętnie wykształcony mnich, kapłan lub może wyłącznie piśmienny urzędnik, raczej longobardzkiego, niż rzymskiego pochodzenia, wziął do ręki pióro i jako wstęp do przystępnego mu odpisu "Edyktu Rotarisa", kodeksu praw obowiązujących w państwie od jakiś trzydziestu lub czterdziestu lat, dopisał niedługi, zaledwie kilkustronicowy łaciński tekst, będący odtąd oficjalnym niejako zapisem mitycznych początków, wędrówki i pewnych komponentów dziejów ludu, a ściślej mówiąc władców ludu Longobardów. Dziś to minimalne dzieło, znane pod swym łacińskim tytułem jako "Origo gentis Langobardorum", czyli "O początkach narodu Longobardów", choć funkcjonuje niejako w cieniu późniejszej o stulecie monumentalnej "Historii Longobardów" Pawła Diakona, pozostaje najstarszą znaną nam teraz w miarę spójną interpretacją dziejów tego ludu, a jedyną, jaka zachowała się z okresu istnienia ich niepodległego państwa w Italii.