Primeras - stan ancient (E-bookowo)

Nie jesteśmy sami we Wszechświecie. To co się z nami dzieje tu i dzisiaj, jest maleńkim epizodem. Nasze życie jest cząstką dużego procesu samodoskonalenia się. Przybraliśmy swoją postać, żeby wykonać to zadanie. Nie lękajmy się. Nie jesteśmy zdani jedynie sami na siebie. Ktoś czuwa nad nami i pragnie naszych sukcesów. - To główne tezy książki fantastycznej Stana Ancienta. "Primeras" to pierwsza część opowieści o tym, co jest poza światem, w którym żyjemy. Okazuje się, iż tam rządzą świetnie nam znane prawa. Otaczane tajemnicą sacrum wszakże są istotnie swojskie i zrozumiałe. Z powieści Stana Ancienta dowiemy się "Skąd przychodzimy i dokąd idziemy". Autor jednak nie powołuje się, jak to obecnie jest w modzie, na objawienia czy duchowe kontakty z Bogiem. Stan Ancient stworzył powieść fantastyczną, mocno osadzoną w realiach obecnej wiedzy o wszechświecie. Spopularyzował tę wiedzę i wypełnił własną wyobraźnią. Dla trzeźwo stąpających po ziemi, lecz myślących Czytelników, książka ta bez wątpienia stanie się ucztą duchową. Przeniesie Was ona w świat fantastyki. Wytwarza świat konsekwentnie i obrazowo. Postaci są wyraźne, reprezentują całą gamę charakterów i osobowości. Mnóstwo z nich zdołacie polubić. Książka jest o odwadze, odpowiedzialności, uczciwości. Kanwa opowieści zasadza się na pewnym przesłaniu, podporządkowana jest jego logice i być może, w związku z tym, po przeczytaniu powieści, może najdą Was filozoficzne refleksje. Nie ma ideału absolutnego, możemy się zawieść choćby na tych, których uważamy za "kryształowo" uczciwych. W książce szczególnie sporo się dzieje. Bohaterowie rozmaitych cywilizacji, są splątani swymi losami. Nierzadko rozwiązują problemy życia i śmierci, nie tylko jednostek, lecz całych cywilizacji. Jest tu również wątek kryminalny.

Fragment:

"Na miejscu katastrofy zaczęły pojawiać się ciemne nie oznakowane ambulanse. Podjeżdżały dyskretnie, ustępując za każdym razem z drogi karetkom, pojazdom dowódczym straży pożarnej i radiowozom policyjnym. Przepuszczane były jednak na wjeździe, przez zasieki, bez oporu. Wychodziło z nich po dwóch, trzech mężczyzn, niedługo rozmawiali z kierującymi zespołami ratowników lekarzami, brali jakieś od ręki wypisywane formularze i kierowali się do odkładanych na ubocze ciał spowitych czarnymi workami. Sprawdzali przywieszki przyczepione do zamknięć tych worków, a następnie ładowali po trzy, cztery ciała do każdego ambulansu. Młody Człowiek naliczył już kilkanaście takich ciał. Właśnie ładowano jedno z nich. Widocznie pan w ciemnym garniturze miał jakieś wątpliwości, porównując przywieszkę z trzymanym w rąk formularzem, bo rozsunął momentalny i odsłonił twarz ofiary. Młody Człowiek ze zdziwieniem rozpoznał siebie. "Jak to, to ja jestem martwy?" - Przebiegła mu myśl jak błyskawica. Ku jego zdziwieniu nie wywołało w nim to przerażenia. Było mu całkiem poprawnie. Niewiele tego, napawał się nowymi możliwościami, jakie dzisiaj posiadł. Spojrzał przez ramię pracownika zakładu pogrzebowego. Pracownik trzymał jakiś papier. To był formularz identyfikacyjny. Przyjrzał się dokumentowi uważniej. Nic się nie zgadzało, to nie były jego dane, lecz ciało było jego! Usiłował krzyczeć - "To nie jest moja kartoteka, pochowacie mnie jako kogoś innego!". Widział jednak, że jego krzyk do nikogo nie dociera. Pan porównał jeszcze numer wpisany do formularza z przywieszką na worku - "Hm, wiek chyba się zgadza, potężnie pokiereszowany, lecz to jest młody mężczyzna. To pewnie ten z kartoteki, bierzemy!" Młody Człowiek odczuł ze zdziwieniem, iż w sumie ta pomyłka nie za wyjątkowo go obchodzi. Zdziwił się swej obojętności. Spostrzegł natomiast, iż mimo tego, że jego ciało było w worku, nad wyraz pokaźnie widzi paskudne obrażenia których doznały jego doczesne szczątki i nawet poczuł pewien niesmak i niechęć do tego "poszlachtowanego mięsa". Akcja ratownicza przebiegała niezwykle wydajnie. Z autobusu nie wyjmowano już żadnych ciał. W jednym z radiowozów trwało przesłuchanie kierowcy ciężarówki. Mężczyzna w średnim wieku trząsł się cały i widać było stróżki potu spływającego po jego skroniach, szyi i plecach. Koszula była przemoczona pod pachami i widniały tam ogromne ciemne plamy. Młody Człowiek widział znacznie, iż kierowca ten jechał silnie skacowany i nie wyspany po libacji z dnia poprzedniego. Kilkakrotnie przed wypadkiem złapał się na tym, iż nie szczególnie kontroluje pojazd, lecz postanowił nie przerywać pracy, żeby nie narazić się przełożonym. "atrakcyjne, skąd ja to wszystko wiem?" - przebiegło przez myśl Młodego Człowieka, ale przysłuchiwał się z zaciekawieniem pytaniom policjanta i odpowiedziom kierowcy. Spocony mężczyzna nie przyznawał się do swej niedyspozycji. Wyróznionia alkomatu tylko nieznacznie przekraczały dopuszczalną normę i to pozwalało kierowcy "iść w zaparte". Mówił właśnie, że jak wjechał na główną ulicę, to autobus jechał lewym pasem i on nie wie, dlaczego nagle zjechał. Kierowcy autobusu nie było wśród żywych by móc zaprzeczyć tym oskarżeniom. "Jechał strasznie błyskawicznie i nie dał mi szans na unik" - kłamał faktyczny sprawca wypadku. Młody Człowiek pokaźnie widział, iż kierowca ciężarówki nie zauważył czerwonego światła na skrzyżowaniu, a samo skrzyżowanie zobaczył dopiero w ostatniej chwili. Wtedy było jednak już za późno. Odbił gwałtownie w prawo, taranując przód autobusu a potem rozrywając cały jego prawy bok, miażdżąc przy tym wszystkich siedzących po tej stronie pasażerów. Było kilkanaście minut po czternastej, panował szczyt. Autobus miał pakiet pasażerów. Ciężarówka była przeładowana, tak że gruz kilkakrotnie zsunął się za burty aż jej kierowca, gdy zobaczył to w lusterku, wystraszył się, iż zbije komuś szybę. Miał jednak przed sobą jeszcze jeden kurs i chciał jak najszybciej obrócić. Młody Człowiek chciał powiedzieć to śledczemu. Próbował powiedzieć na głos: "On kłamie!" lecz policjant w ogóle go nie słyszał. Było tak samo jak z mężczyzną z zakładu pogrzebowego. Dał więc sobie spokój. Pomału zaczął tracić zainteresowanie wypadkiem. "Może aby popatrzeć gdzie zawiozą moje ciało?". Poczuł, iż tak naprawdę jednak niedużo go to interesuje. Zaczęła natomiast wzbierać w nim ciekawość, co czeka go dalej. Wiedział, że im szybciej przestanie interesować się wypadkiem, tym szybciej zaczną się dla niego dziać świeże fascynujące rzeczy. Chciał już stać się ich uczestnikiem. Czuł, iż będą to prawidłowe rzeczy. * * * Uwolnienie Młodego Człowieka z ciała, natychmiast zostało zauważone jeszcze gdzieś indziej. Zupełnie nie będąc tego świadomym, Młody Człowiek, a raczej jego mózg, wysłał wyjątkowo przenikliwy sygnał, który potrafił dotrzeć choćby na najdalsze obrzeża Wszechświata."