Byłam opiekunką (Jolanta Miśkiewicz)

Historie, opowiadające przeżycia, związane z pracą jako opiekunka nad osobami w najróżniejszym wieku i w różnych warunkach. Autorka zmuszona sytuacją życiową, szukająca pracy wszędzie, gdzie się dało, by zdobyć środki na życie, trafiła do domu opieki nad dziećmi w charakterze pokojowej, czyli pani od sprzątania. Praca podobna do tej, jaką wykonują salowe w szpitalach – czyli ciężka, niewdzięczna i nigdy się nie kończąca. Potem trafia jej się opieka nad osobami starszymi i chorymi.

We wszystkich wypadkach piętnuje nieludzkie traktowanie upośledzonych i chorych ludzi. Dziwi się znieczulicy i nie może przejść obojętnie obok nieszczęścia każdego z nich. Wiadomo, iż ludzie chorzy czy upośledzeni są skomplikowanymi w kontaktach, lecz autorka niniejszego woluminu cierpiąc własne niedogodności fizyczne i miewając nader rozliczne chwile zwątpienia, nie podawała się, walczyła o zachowanie posady, angażując sięza każdym razem emocjonalnie w pomoc potrzebującym.

Opisy są tu wyjątkowo realistyczne. Niejednemu czytelnikowi urośnie w gardle twarda gula niechęci albo współczucia,należycie, iż powstała ta książka. Jest drobna objętościowo, ale podejmuje temat, który dotyka prawie każdego z nas. Borykamy się z niedołężnością naszych bliskich i czasami tak szczególnie odsuwamy od siebie ten obowiązek zwyczajnie bycia w pobliżu takiej osoby. Tu możemy dowiedzieć się, jak to jest odbierane przez te wyrzucone na margines społeczny osoby potrzebujące i poprzez postronne, nie związane z nimi więzami rodzinnymi opiekunki, zarabiające w ten sposób na życie.

Każdy powinien przeczytać tę książkę.