Trop innego głosu w angielskiej poezji religijnej epok dawnych (Universitas)

Książka oferuje spojrzenie na angielską poezję religijną okresu średniowiecza (staroangielski poemat mistyczny Dream of the Rood) i renesansu (wiersze Poetów Metafizycznych, zwykle George'a Herberta) z perspektywy prozopopei, czyli figury głosu. Aczkolwiek słownikowa definicja prozopopei obstaje przy nienaruszalnej władzy podmiotu lirycznego, nie dopuszczając prawdziwego dialogu, to jednak analiza konkretnych przykładów przekonuje, że dialogiczność prawdziwa, nie pozorna, jest w liryce osiągalna. Czy wolno podać w wątpliwość szczerość poety, który twierdzi, iż rezygnuje z kontroli nad tekstem, oddając głos przywołanej albo powołanej poprzez siebie do życia postaci? Czy poeta rzeczywiście pozwala w wierszu "mówić" kamieniom i drzewom, albo rozmawia z Bogiem? Czy prozopopeja jest figurą nieudolnie naśladującą konwencje dramatyczne, oszukańczą sztuczką poety-brzuchomówcy, czy także naprawdę tworzy możliwość dialogu z innym obok nas albo Innym w nas? Szukając odpowiedzi na tak postawione pytanie, interpretacje zawarte w przedstawianym tomie podążają tropem refleksji Jeana-Luka Mariona i Emmanuela Levinasa. Lektura filozoficznych tekstów Mariona i Levinasa pozwala odkryć najróżniejsze oblicza ukryte pod maską literackiej prozopopei.