Jane eyre autobiografia (MG)

Najsłynniejsza powieść Charlotte Brontë, która przyniosła jej międzynarodową sławę.

Brontë opowiada historię młodej dziewczyny, która po stracie obojga rodziców, trafia do domu brata swojej matki. Nie potrafi jednak obudzić uczuć u ciotki, która – gdy tylko nadarza się okazja – pozbywa się dziewczynki, wysyłając ją do szkoły dla sierot, słynącej z bezkompromisowego rygoru. Jane daje sobie jednak radę, zdobywa wykształcenie i wreszcie znajduje pracę jako guwernantka, w domu Edwarda Rochestera, samotnie wychowującego przysposobioną córkę. Wydawałoby się, iż tu wreszcie odszuka prawdziwe szczęście. Jednak los upomni się zadośćuczynienia za winy z przeszłości jej ukochanego mężczyzny. Jane nocą ucieka szukać swojej własnej drogi…

To j e s t autobiografia – być może nie w ujęciu nagich faktów i okoliczności, ale prawdziwego cierpienia i doświadczenia – pisał angielski filozof, George H. Lewes – to właśnie nadaje książce jej urok: dusza przemawia tutaj do duszy; jest to wypowiedź z głębin wewnętrznego zmagania i bólu ducha, który niemało przeszedł.

Jane Eyre to powie[color=black]ś[/color]ć, o której wnet po jej opublikowaniu gazety angielskie pisały codziennie, do tego – niemal w samych superlatywach, a taki publiczny uznanie nie zdarza się często. Książka Charlotte Bront[color=black]ë[/color] rzeczywiście porwała tłumy. Po ponad stu sze[color=black]ść[/color]dziesięciu latach[color=black] [/color]nadal pozostaje powie[color=black]ścią [/color]kultową i choć epoka wiktoriańska dawno przeminęła, Jane Eyre wciąż żyje w umysłach czytelników. W czym tkwi jej fenomen? Wydaje się, że w wierno[color=black]ś[/color]ci samemu życiu. Charlotte Bront[color=black]ë[/color] była pisarką, której nigdy nie myliło się ono ze sztuką. Bez względu na epokę, w której człowiek żyje, samotno[color=black]ś[/color]ć, tęsknota i cierpienie są za każdym razem te same i za każdym razem jednakowo przeżywane. Zwłaszcza jeśli jest to samotno[color=black]ś[/color]ć wśród ludzi, tęsknota za zwykłym ciepłem drugiego człowieka i cierpienie wynikające z odtrącenia poprzez innych. Czy działo się to dawno temu, czy działo się wczoraj – trauma odrzucenia pozostaje ta sama, a lekcja miło[color=black]ś[/color]ci do odrobienia. Tymczasem Jane Eyre ukazała tę drogę nie tylko jako możliwą do przezwyciężenia, lecz pewną, przykładem własnej osoby ręcząc, że sprawiedliwo[color=black]ś[/color]ć istnieje, a cierpienie zostaje wynagrodzone.