Kraina futer. Część 1

konkretna Kompania Zatoki Hudsona chciała powiększyć swój monopol na najszczególniej odległe regiony północnej Kanady. W marcu 1859 roku powierzyła tę misję porucznikowi Jasperowi Hobsonowi: miał on zbudować fort poza siedemdziesiątym równoleżnikiem i wysłać swych myśliwych, by polowali na zwierzęta futerkowe.

Do tej wojskowej ekspedycji dołączają pani Paulina Barnett, podróżniczka pragnąca odkryć te prawie nieznane ziemie, jej przyjaciółka Madge i Thomas Black, astronom, który zamierza obserwować unikatowe zaćmienie, niewidoczne na umiarkowanych szerokościach geograficznych.

Długa podróż saniami zabierze żołnierzy i naukowców przez lodowe przestrzenie do wybrzeży Oceanu Arktycznego, tuż za kołem podbiegunowym. Hobson postanowił zbudować fort na półwyspie Victoria, na końcu przylądka Bathurst. Prace postępowały momentalnie i wkrótce śladowa kolonia została założona pod osłoną drewnianych ścian Fortu Nadzieja.

Zima okazała się nad wyraz niełatwa, a rtęć w termometrze zamarzała przy minus pięćdziesięciu dwóch poziomach Fahrenheita; ponadto straszliwe burze śnieżne utrzymywały odkrywców w klaustrofobii. Na domiar złego, głodne niedźwiedzie polarne oblegały okolicę, nawet dostały się na poddasze i dopiero trzęsienie ziemi zmusiło je do ucieczki.

posiadając za sobą niebezpieczeństwa i ciepłą pogodę, traperzy mogli rozpocząć owocną kampanię łowiecką, a cenne futra gromadziły się w magazynach. Tymczasem Thomas Black nie był w stanie zaobserwować całkowitego zaćmienia Słońca, ponieważ półwysep przesunął się o kilka stopni. W rzeczywistości półwysep był niczym innym jak kolosalnym polem lodowym, przymocowanym do lądu, które trzęsienie ziemi oderwało i przekształciło w wędrującą wyspę.

Nie mogąc kontrolować trasy tego naturalnego statku, nieświadomi nawigatorzy zdryfowali na Ocean Arktyczny, a następnie na Morze Beringa, gdzie ciepło wód stopiło Wyspę Wiktorii, redukując ją do małej lodowej kry. Nieszczęśników, już prawie tonących, uratował Black, który dzięki prostemu procesowi fizycznemu zdołał dopasować brzegi kry, która wylądowała na Wyspach Aleuckich.

Hobson i Paulina Barnett, którzy zawarli szczerą przyjaźń w trakcie ich męczarni, rozstali się z żalem, lecz przyrzekli sobie, iż pewnego dnia spotkają się ponownie.

2024 Kraina futer

Przełożył i przypisami opatrzył Janusz Pultyn; redakcja Marzena Kwietniewska-Talarczyk; ilustracje Jules-Descartes Férat i Alfred Quesnay de Beaurepaire (zaczerpnięte z XIX-wiecznego wydania francuskiego; [wstęp Krzysztof Czubaszek]; skład Andrzej Zydorczak

Wydanie I

Ruda Śląska: Wydawca: JAMAKASZ Andrzej Zydorczak

Inowrocław: druk i oprawa TOTEM.com.pl Sp. Z o.o.

1 t. 503,[10] s.; [91] ilustracji cz.-b., 12 kart tablicowych barwnych, 2 mapki; 21,5×15,5 cm

([kolekcja:] „Biblioteka Andrzeja", Tom 107; Patron kolekcji „Biblioteka Andrzeja": Polskie Towarzystwo Juliusza Verne’a

Nakład: 200 egz. Numerowanych

ISBN 978-83-67876-12-4, oprawa tekturowa lakierowana