Dziennik ambasadora (Polski Instytut Spraw Międzynarodowych)

Ambasador u schyłku XX w. To nie ambasador z końca wieku XVII czy XVIII, nawet XIX. Nie tylko nie jest ważnym decydentem. Ambasador niejednokrotnie nie jest już nawet najważniejszym pośrednikiem lub obserwatorem.

Ale w stolicy obfitego mocarstwa ambasador Polski jest ważniejszy niżeli w innym kraju. W demokratycznym państwie praworządnym w typu Zjednoczonego Królestwa dużej Brytanii i Północnej Irlandii nie musi nawet odbywać częstych spotkań z ministrem spraw zagranicznych, gdyż ten minister wypowiada się w drugiej połowie lat 90.

publicznie prawie codziennie i mówi prawie wszystko, co miałby do powiedzenia polskiemu ambasadorowi. Nie musi, ale i nie może odbywać takich spotkań często, choćby dlatego, że ten minister ma w Londynie ponad dwustu ambasadorów i stałych przedstawicieli na spotkanie z ministrem oczekujących i każdego tygodnia licznych ministrów z zagranicy.

Kontakt osobisty w gabinecie ministra czy na przyjęciu w Ambasadzie jest więc rzadszy niż kiedyś. W najkorzystniejszej sytuacji jest oczywiście ambasador państwa grupy G7, choćby całej „ósemki". Nastawiam się zatem na kontakt z członkami Parlamentu, ministrami stanu w ministerstwach, członkami służby dyplomatycznej i służby cywilnej, z pracownikami nauki, niektórymi dziennikarzami, a choćby innymi dyplomatami obcymi.