Czerwony różaniec (Adam Marszałek)

"Ksiądz Jerzy Czarnota jest - jak zwykło się mawiać, spotykając taki rodzaj liryki - poetą kultury. Ktoś, kto obserwuje dzieła sztuki, penetruje przestrzeń idei... Sztuka dlań - jak sugeruje to w paru utworach - zwłaszcza ta najwyższego lotu, odzwierciedla doskonałość natury, a więc świata, kosmosu i jego Stwórcy...

Myślę, iż wiersze Jerzego Czarnoty są zaproszeniem do dialogu - zresztą one same są wieloraką rozmową, na rozmaitą porę i światło dnia, wtedy kiedy,,niebezpiecznie prosto wypełnia mnie spokój i kiedy może­my otrzymać łaskę wysokiej pogardy".

Konstanty Pieńkosz (,,Ład") Nikodemowa liryka pytań to koncepcja zbliżona nieco do herbertowskiej poezji mężczyzny Cogito. Jednak jest to tylko podobieństwo zewnętrzne, w samej konstrukcji, dramaturgii.

Nikodem Czarnoty to postać inna aniżeli Pan Cogito... Nieprzypadkowo bowiem zadając pytania i rozmawiając z sobą, bohater liryczny nosi imię wysnute nie z Kartezjusza, lecz z... Ewangelii. Nie mówi on,,myślę, więc jestem", ale raczej,,wierzę, więc jestem"...

Wiara występuje tu nie jako coś, co zostało dane, ale jako to, co zadane... Bogdan Ostromęcki (,,Literatura") Wiersze Jerzego Czarnoty mają,,prawidłową duszę". Przypo­minają staruszkę z Domu Emerytów, coraz bardziej niematerialną.

Chrystusa przesuwającego ledwo widoczną wskazówkę południa, czarne topole, do których poeta się zwraca: od was chcę się dowiedzieć dokąd idę. W całym tomie ani razu nie spotykamy słowa miłość, raz jeden tylko słowo samotność.

Poeta nie posługuje się wielkimi słowami, nieduże słowa więcej powiedzą. W wierszach Czarnoty to, co milczy, rzuca światło. Ks.