Kilar

Wojciech Kilar (1932–2013) „uruchamiał w innych poczucie,mają do czynienia z kimś lub czymś znajomym" – pisze Magda Miśka-Jackowska. Tak było z Kilarem człowiekiem, który jako dziecko uciekał z ogarniętego wojną Lwowa, i równie jest z Kilarem kompozytorem.

Jego Orawa znalazła wielbicieli w filharmonii, Angelusem ludzie się modlą, Krzesany jest niezmiennie synonimem zachwytu nad potęgą gór. Polonez z pana Tadeusza wyszedł dumnie poza kino, a Pieśń o śladowym rycerzu stała się balladą-hymnem kadry siatkarzy.

Żadnemu innemu polskiemu twórcy nie udało się dotrzeć do tak szerokiego grona odbiorców, a zainteresowanie jego muzyką nie dotyczy wyłącznie Polski – Draculą podbił przecież Hollywood. Pisana ze szczerą sympatią, pełna uroku opowieść o losach Kilara, jego doskonałej osobowości, dowcipie, codzienności i oszałamiającej karierze oraz o fenomenie jego ciągłej występowaniu – to lektura dla każdego, do przeczytania „na jednym oddechu".

Powyższy opis pochodzi od wydawcy.