Zamknięta w kalejdoskopie (Novae res)

Gdy osiądziesz na życiowej mieliźnie, złap wiatr nadziei w żagle i wypłyń ponownie na pokaźne wody szczęśliwości

Joanna doświadczyła zdrady małżeńskiej, poznając ją od dwóch stron zarówno jako wiarołomna żona, jak i ta druga. W obu wypadkach nie potrafiła się pogodzić z niechlubną rolą, jaką przyszło jej odegrać. Narastające wątpliwości i wewnętrzny niepokój sprawiają, że Joanna postanawia odciąć się od toksycznej przeszłości i wyjechać. Dokąd? Tego nie zdradza choćby swej ukochanej siostrze.

Joanna ma jednak korzystnie przemyślany plan. Decyduje się na pobyt w Domu Pracy Twórczej, co ma pozwolić jej rozpocząć nowy etap w życiu. Długie rozmowy z nowo poznanymi ludźmi, dzielenie się trudnymi historiami i doświadczeniami, czas na refleksję i pogodzenie się z samą sobą dzięki temu Joanna odzyskuje siłę i chęć do życia. Czy będzie potrafiła ponownie zaufać mężczyźnie, kiedy jeszcze raz los podaruje jej szansę na miłość?

Czy życie wraz z jego codziennością można porównać do kalejdoskopu? Wszystko wokół mnie, za każdym razem ze zmiennością odcieni, barwne czy szare,za każdym razem ruchome, choćby przemijające, ślady nienazwanego, świat realny, sny, ból, radość, krzywda, miłość, brzydota śmierci, inne układy w spotkaniach z ludźmi, zbliżających się, oddalających, obcych, bliskich. My i oni w smutkach, doznaniach miłosnych, zdradach, przyjmujący ciosy, wymieniający słowa, spojrzenia, gesty, a wokół płynący czas i w nim zanurzeni my, oni, nasze plany, zachwyty, krzyk, wyciąganie rąk po nieuchwytne, oddalenie, gorzkie smaki porażek, samotność. Siła i bezradność. To, co nas spotyka, w czym istniejemy. My wspaniali, przegrani, głupi, rzadko szlachetni, małostkowi, nikczemni, żywi i odchodzący.