Nowe drogi w psychoanalizie. seria: meandry kultury (Vis-a-Vis Etiuda)

nowe drogi w psychoanalizie to najszczególniej treściwa i wazka teoretycznie praca Karen Horney, opublikowana w 1939 roku, a poprzedzona dwa lata wcześniej wydaną książką Neurotyczna osobowość naszych czasów.

Tym, co akcentuje świeże drogi... Od innych prac autorki, jest rzetelne i syntetyczne streszczenie koncepcji Zygmunta Freuda przez syntetyczne streszczenie koncepcji Zygmunta Freuda poprzez systematyczną rekonstrukcję jego założeń oraz najważniejszych pojęć.

Autorka nie polemizuje z pomysłami Freuda (którego zresztą uważała za geniusza), ale beznamiętnie je referuje, a każdy rozdział kończy plastikowym wypunktowaniem dzielących ich różnic w interpretowaniu źródeł zaburzeń, ich funkcji i roli terapeuty.

A tych różnic jest mnóstwo i dotyczą spraw całkiem zasadniczych. Tam gdzie Freud widziałby biologiczne uwarunkowania i uniwersalne popędy, autorka dostrzega społeczno-kulturowe konteksty, a także różne, lecz nie dość skuteczne (choć sensowne) próby poradzenia sobie z konfliktami, wynikającymi ze sprzecznych nacisków i oczekiwań kulturowych i interpersonalnych.

Autorka wprowadza m.in. Pojęcie lęku podstawowego. Tam, gdzie Freud byłby skłonny odwoływać się do trudnych transformacji libido, aby wyjaśnić motywy niezrozumiałych zachowań, autorka dostrzega zróżnicowane strategie dążenia do przywrócenia utraconego poczucia bezpieczeństwa.