Postanowiłam się nie zestarzeć!. źródła do badań nad życiem i twórczością heleny modrzejewskiej

– Co pani myśli o amerykańskim systemie gwiazd, Madame? – zapytał reporter. – Och! – zawołała idealna aktorka z najefektowniejszym akcentem. – Myślę, że jest to najgorsza rzecz na świecie. Jak mogłabym myśleć inaczej? Jest nędzny, ohydny i do tego niszczy geniusz. To jest śmierć sztuki. Och! Gdyby tylko pan wiedział, jak ciężko jest wyjść na scenę i grać ze słabym zespołem. Usłyszeć, jak ktoś mówi: „Ach, to ona. Przejrzyj, jaką ma piękną sukienkę". Stać za sceną i wiedzieć, że żaden aktor nie przyciąga uwagi, a ta nadzwyczajna publiczność tylko czeka, aby pożreć cię oczami i poprzez cały wieczór omawiać twój strój. Naprawdę, bardzo ciężko jest być tak zwulgaryzowanym. W Europie ludzie kochają sztukę za jej mocne strony artystyczne, literackie. Nie przychodzą do teatru, by zobaczyć konkretną aktorkę i jej suknię, zaspokajając poprzez cały wieczór czystą ciekawość. Wszyscy aktorzy muszą być i widziani, i słyszani. Wszystkie wersy autora muszą być uważnie wysłuchane. Tymczasem system „gwiazd" stawia jednego aktora przed publicznością jako żywą ciekawostkę. Jego głównym celem jest zarabianie pieniędzy dla menedżerów, i to także robi.

„The Denver Republican", 17 sierpnia 1886

Z wielu powodów nie należy traktować omawianego tomu jako publikacji adresowanej do wąskiego kręgu historyków teatru. Opublikowane materiały nie tylko genialnie uzupełniają naszą wiedzę o zawodowych dokonaniach Modrzejewskiej, ale także pozwalają przyjrzeć się życiu codziennemu aktorki, jej przyzwyczajeniom i rutynowym rytuałom, które nie pojawiają się na kartach wielokrotnie wznawianej, kanonicznej „opowieści biograficznej" autorstwa Józefa Szczublewskiego. Wyłaniający się z książki prywatny portret wybitnej aktorki bez dwóch zdań zainteresuje jednocześnie badaczy, jak i czytelników zafascynowanych historią życia codziennego, dla których rozważania na temat strojów, diety, używek czy czystości garderób w amerykańskich teatrach są ważniejsze od artystycznego mitu wykreowanego poprzez krytykę i… samą Modrzejewską.

Z recenzji dr. Hab. Krzysztofa Kurka, prof. UAM

Alicja Kędziora – profesor w Instytucie Kultury Wydziału Zarządzania i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się historią teatru i teatrem współczesnym, zwłaszcza w jego wymiarze instytucjonalnym. Autorka monografii Polskie życie teatralne w Rosji (1882–1905) (2007) i Ikonografia teatralna „Tygodnika Illustrowanego" (1859–1939). T. 1–2 (2018), kilkudziesięciu artykułów naukowych oraz opracowań źródeł. Kierownik Pracowni Dokumentacji Życia i Twórczości Heleny Modrzejewskiej UJ i wiceprezes Fundacji dla Modrzejewskiej. Członek Komisji Zarządzania Kulturą PAU. Kuratorka projektów kulturalnych i społecznych.