Superniania kontra trzyletni antoś. jak telewizja uczy wychowywać dzieci

Choć Konwencja o prawach dziecka obowiązuje w Polsce od ponad trzydziestu lat, społeczna pozycja dzieci wciąż znajduje wyraz w powiedzeniu „dzieci i ryby głosu nie posiadają", a przekonanie, iż „jeden klaps jeszcze nikomu nie zaszkodził", jest nadal bardzo nieraz spotykane. Dyskryminacja ze względu na młody wiek jest uważana za stan tak oczywisty, nieprzemijalny i naturalny, jak kiedyś seksizm.

Badając popularne programy rozrywkowe poświęcone wychowywaniu dzieci i rozmawiając z ich uczestnikami, Anna Golus prezentuje, w jaki sposób telewizja odzwierciedla i reprodukuje kulturę, która lekceważy i uprzedmiotawia osoby niepełnoletnie oraz wspiera oparte na przemocy wzorce relacji. Przyjmując perspektywę dzieci, autorka ukazuje, jak udział w tych programach i propagowane w nich metody wychowawcze szkodzą młodym ludziom i utrwalają ich niski status w rodzinie i społeczeństwie. Czas pozbyć się karnego jeżyka i zacząć traktować dzieci podmiotowo.