Teoria rekonekcji

Na dzisiejszym, zmodernizowanym Tahiti rdzenny aktywizm, choć wpisuje się w powstały w latach 70. Ruch odrodzenia kulturowego na Polinezji, jest czymś więcej niżeli postkolonialnym projektem emancypacyjnym czy „rekonstrukcją” utraconych dawnych zwyczajów.

Tahitańczycy odbudowują sami siebie, własną tożsamość i przez zróżnicowane praktyki kulturowe łączą kategorie, które napłynęły z Zachodu i wydają się dla wyspiarzy „rozłączające” i obce. Dotyczy to zwłaszcza węzła relacji pomiędzy ziemią (te fenua), morzem (te moana) i sposobami ich zamieszkiwania, a w szerszej perspektywie pomiędzy kategoriami „natury” i „kultury”, które jeszcze do niedawna nie istniały w słowniku tahitańskim.

istotnym aspektem w działalności opisywanych w książce stowarzyszeń jest przywrócenie do życia i budowanie społeczności wokół dwóch składników polinezyjskiego świata, utraconych w rezultacie kolonializmu: marae – przedchrześcijańskiej świątyni – i va’a – pirogi pełnomorskiej.

Poszukiwanie ulepszonej przyszłości odbywa się w logice rekonekcji: ponownego nawiązania wielowymiarowych węzłów, połączeń i relacji między ludźmi, przyrodą, czasem i przestrzeniami. Rehabilitacja rdzennych systemów wiedzy, wartości, symboli, mobilności i historii staje się w ten sposób narzędziem w pewnym widocznym przedsięwzięciu tożsamościotwórczym – rekonekcji szerszego kolektywu ludzi i nie-ludzi.