Kroniki skrzatów Część 2 Szagawarra - Jeśli zamówisz do 14:00, wyślemy tego samego dnia

Drugi tom przygód bohaterów z czarodziejskiej krainy opowiada o tym, iż miłość, przyjaźń i otwartość na drugiego i poświęcenie potrafią stopić lód nawet najtwardszego serca. W obliczu bezwarunkowej miłości będą się dziać rzeczy dziwne i obszerne. W okolicy pojawia się nowa bohaterka – sympatyczna, nieco zapominalska i zakręcona skrzatka Szagawarra, której działania doprowadzą do zadziwiających splotów wydarzeń. Inna, pełna dostojeństwa niczym prawdziwa czarownica, skrzatka Parzawka, będzie towarzyszyła Marbelli przy magicznym rytuale. Autorka nie rezygnuje z tajemniczości. W miejsce zagadek z pierwszego tomu, które tutaj się rozwiązują, pojawiają się nowe, a czytelnik cały czas w napięciu oczekuje, co wydarzy się dalej. Tutaj nikt nie przychodzi. – Gigulka przetarła powieki. – Jednak ona nadchodzi. Pewnie nie do mnie. Przejdzie i pójdzie sobie dalej. Ta minimalna postać to skrzat kobieta. Szagawarra? – opamiętała się. – Niemożliwe… Była tak zdumiona jej widokiem, że zapomniała o strachu. Poprawiła włosy, wygładziła sukienkę i fartuszek. Staruszka nadal szła lekkim zwiewnym krokiem i była już nad wyraz blisko. Gigulka odskoczyła, mało brakowało, a nadchodząca wpadłaby na nią. Dziewczyna zakaszlała więc i zawołała. – Dzień dobry!!! – Czego tak wrzeszczysz?! To żem starucha, nie znaczy, że jestem głucha! – darła się tak, że słyszał ją cały las. – Do czego ci ten drąg?! – Spojrzała podejrzliwie, przewidując, iż to do pogonienia przybysza, czyli jej. – To… wyłącznie kij… – jąkała się dziewczyna. – Do podgarniania żaru – zmyśliła na poczekaniu. Gutek podniósł patyk, by za jego pomocą przyciągnąć łodygę. Wyciągnął łapkę w jej stronę. Z krzewu wydobyło się złowrogie warczenie. Owocowe mięsiste zielone wargi uniosły się. Chłopiec już miał dosięgnąć upragnionej zdobyczy. Ponownie rozległo się głośne rżenie konia i szuranie witek miotły. Wicianka już szykowała się do odparcia ataku. Krzyk Marbelli przeciął ciszę. – Nie! Zostaw! Nie dotykaj jej! Na wszelkie ostrzeżenia było jednak za późno. Roślina rzuciła się w stronę łapki. Nastąpiło głośne kłapnięcie. Gutek tuż przed swoim nosem zobaczył spore, ostre zęby osadzone w zielonej paszczy. Roślinna morda zakleszczyła się. Poczuł uderzenie. Akcja toczyła się tak szybko, iż Gutek ledwie zdążył pomyśleć, co się dzieje.