Sade, Kafka, Kierkegaard. Między rozkoszą a opresją Lech Bukowski

Erudycyjna proza o twórczości i życiu trzech tytułowych gigantów — zwłaszcza dla czytelników, którzy dobrze znają ich dzieła. To osobowości wymykające się dookreśleniu czy jednoznaczności. Lech Bukowski wskazuje, jak szukać tych kluczowych punktów, w których furia, udręka, rozpacz pozostały przenicowane, umieszczone w pismach, pamiętając przy tym, iż czytając Sade`a, Kafkę, Kierkegaarda, którzy w tym samym stopniu pozwalają na nam czytanie siebie, co je utrudniają, ryzykujemy ciągle fiasko ich lektury.

Fragment książki: Ekstatycznie wolni w akcie pisania, wszyscy trzej uwalniają obrazy udręczeń. Lecz na rewersie każdej udręki rozpisuje się rozkosz pisania, wyłączność jego stanowienia o ich „ja". Nadto dwuznaczna rozkosz scalania siebie w strumieniu ekstaz, obrazów i spekulacji.

Jak gdyby dopiero w piśmie byli nieodparci i znaczący, a w innym jeszcze sensie: dopiero poprzez pismo odpierali opresję, dowodząc siebie. Widzimy wszelkich trzech rozbrojonych, przytłoczonych, rozdartych, zamkniętych w warownej twierdzy tekstu, w tym rozchyleniu czasu, jakie formuje katastrofa (dożywotniego uwięzienia, cyklu przechodzącego w wyrok, aktualizującego się przekleństwa rodzinnego).