Artylerzysta Piłsudskiego Wspomnienia gen. Jana Chmurowicza - Jan Chmurowicz

Marszałek Józef Piłsudski podczas jednego ze spotkań z płk. Janem Chmurowiczem powiedział, iż ten powinien nazywać się Wesołowski, a nie Chmurowicz. Spowodowane to było tym, że przyszły generał miał serdeczny stosunek do otaczających go ludzi.

Służbę wojskową Chmurowicz rozpoczął w 1909 r. W armii austro-węgierskiej, w której – z przerwami – służył do listopada 1918 roku. Z dniem 1 XI 1918 r. Został przyjęty do Wojska Polskiego. W trakcie bitwy nad Niemnem we wrześniu 1920 r.

skutecznie dowodził 3. Pułkiem artylerii ciężkiej, wspierającym w walkach 3. Dywizję Piechoty Legionów. W następnych latach dowodził różnorodnymi jednostkami artylerii w Chełmie i w Poznaniu oraz był komendantem Szkoły Strzelań Artylerii w Toruniu.

W 1931 r. Został mianowany II dowódcą piechoty dywizyjnej w 20 DP. Trzy lata później objął dowództwo 15 DP stacjonującej w Bydgoszczy. W 1935 r. Otrzymał awans generalski. W 1939 r. Został zastępcą dowódcy DOK X.

We wrześniu 1939 r. Bronił Przemyśla. 25 IX 1939 r. Dostał się do niemieckiej niewoli. W oflagu jenieckim w Woldenbergu był konspiracyjnym dowódcą obozu. Po wojnie wrócił do Krakowa i zamieszkał z córką.

W nowej rzeczywistości politycznej nie przywrócono go do służby w wojsku, o co energicznie zabiegał. Wspomnienia gen. Chmurowicza przeleżały w archiwach niemało lat. O generale zapomniano choćby tam, gdzie był Honorowym Obywatelem.

Dzięki tym wspomnieniom, poprzedzonym wielkim szkicem biograficznym o gen. J. Chmurowiczu napisanym poprzez młodego historyka Krzysztofa Drozdowskiego, jego postać przywracamy na należne miejsce w naszej historii.