Ścieżka nad urwiskiem

„Oburzająco uzdolniony pisarz" ‒ New York Times Opowieść początkuje się w 1962 roku. Gdzieś na skalistym odcinku skąpanego w słońcu wybrzeża Włoch młody hotelarz, zatopiony w marzeniach, spogląda na rozświetlone wody Morza Liguryjskiego i widzi, jak łodzią przybliża się ku niemu zjawa: smukła jasnowłosa kobieta, zjawisko w bieli.

To aktorka, jak się wkrótce okazuje, gwiazdka amerykańskiego kina. Aktorka, która umiera. I opowieść początkuje się na nowo dzisiaj, na drugiej półkuli, gdy na zapleczu wytwórni filmowej pojawia się Włoch w podeszłym wieku, poszukujący tajemniczej kobiety, którą widział ostatnio w swym hotelu pięćdziesiąt lat wcześniej.

I odtąd rozwija się zniewalająca, ale i głęboko ludzka narracyjna jazda bez trzymanki, obsadzona przez niezapomnianych bohaterów ‒ znak rozpoznawczy Jessa Waltera: włoskiego hotelarza i jego zaginioną miłość, bohatersko cynicznego producenta filmowego, dzięki któremu kiedyś się poznali, oraz jego młodą asystentkę-idealistkę, mężów i żony, kochanków i marzycieli, duże gwiazdy i nieudaczników, którzy zaludniali ich świat w kolejnych dekadach.

Ścieżka nad urwiskiem ‒ książka cudownie odkrywcza i stale zaskakująca ‒ jest tym, do czego przyzwyczaił nas już Jess Walter: powieścią całkowitą wysoce niedoskonałych, ale fascynujących postaci, które dążą do jakiegoś nieosiągalnego celu, wiodąc nas skalistą nadmorską ścieżką ku odległej, lecz jakże znajomej przyszłości.

„idealny pisarz, jeden z najoryginalniejszych głosów młodej literatury amerykańskiej". ‒ Dallas Morning News Powyższy opis pochodzi od wydawcy.