Tresowany mężczyzna

Publikacja w 1971 roku tego skrzącego się błyskotliwym humorem eseju ściągnęła na głowę Esther Vilar kłopoty podobne do tych, które nieco później spotkały Salmana Rushdiego, po ukazaniu się "Szatańskich wersetów", z tą wprawdzie różnicą, iż wyrok śmierci (na szczęście tylko publicznej, choć zdarzały się i ataki fizyczne) na autorkę wydali nie ajatollahowie, lecz ich tak samo despotyczny europejski odpowiednik – pozbawione autoironii "innowacyjne" środowiska intelektualne, a najczęściej nadające im ton feministki i feminiści.

Klątwie – po publikacji Tresowanego mężczyzny - towarzyszyły ataki w czołowych mediach, a choćby groźby fizycznej rozprawy z pisarką. Gra szła o wysoką stawkę; Vilar zakwestionowała pogląd o odwiecznym ucisku pań przez mężczyzn i zbudowane na nim roszczenia.

Zdaniem pisarki, to kobiety owijają sobie panów i męski świat wokół palca, a rzekomo upośledzona pozycja kobiet jest li tylko zasłoną dymną, za którą ukrywa się prawdziwy ucisk. Mit po micie, zabobon po zabobonie, Vilar obala przeświadczenia leżące u podstaw kolejnych fal feminizmu.

I choć autorka wyjątkowo świadomie nie stroni od publicystycznej przesady, warto zadumać się nad tym, czy choćby najśmielej brzmiące tezy Esther Vilar nie są bliższe prawdzie o sporo bardziej aniżeli mamy odwagę pomyśleć.

Tresowany mężczyzna, przetłumaczony dotąd na niemało języków, przedstawia się w Polsce po raz pierwszy dopiero pół wieku po niemieckiej premierze. Jak silną burzę wywoła nad Wisłą? Czy i dzisiaj prowokacyjne dzieło Esther Vilar wywoła wściekłą falę agresji? Powyższy opis pochodzi od wydawcy.