Diamentowy plac (Marginesy)

Nowy przekład – tym razem z języka oryginału.

Rok 1930, Barcelona. Atrakcyjna Natalia zostaje poproszona do tańca przez Quimeta. Pewny siebie młodzieniec oświadcza, że w przeciągu roku się z nią ożeni. I dopina swego. Rodzą się dzieci, a przyszłość w pochłoniętej wojną Hiszpanii staje się coraz bardziej niepewna. Zaborczy i nieco dziecinny Quimet wpada na coraz to nowe pomysły, aż w końcu zaczyna hodować gołębie – tyle iż wszystko spada na głowę Natalii. A kiedy biznes upada, Quimet wyrusza na front. Natalia z dwójką drobnych dzieci, zajęta dopełniającą pracą sprzątaczki, powoli traci wiarę w ulepszone jutro. Ciągnąca się wojna, bieda i głód doprowadzają Natalię do ostateczności. Los się jednak do niej uśmiecha.

Diamentowy plac to przepięknie napisana powieść o bohaterstwie, za które nie otrzymuje się orderów. Opowieść o sporych marzeniach i jeszcze pokaźniejszych rozczarowaniach. Miłość jest tu zapomnianym skarbem odkrytym po latach niewyobrażalnego bólu i przemocy.

Rodoreda w sposób szczery i pozbawiony sentymentalizmu demonstruje życie zwykłych ludzi, którzy znaleźli się w niezwykłej sytuacji. Opowiada o miłości codziennej, zwykłej, skomplikowanej, a czasem niemożliwie wręcz wymagającej. Takiej, która zdarza się z reguły.

Mercè Rodoreda (1908–1983), jedna z najwybitniejszych postaci literatury katalońskiej XX wieku. Po hiszpańskiej wojnie domowej przebywała na emigracji we Francji, a od 1954 w Szwajcarii. Do Katalonii powróciła w 1979. Rok później otrzymała nagrodę Premi d'Honor de les Lletres Catalanes jako wyraz uznania dla całego dorobku pisarskiego. Ze względu na , a także jakość opisów, powieści Rodoreda były porównywane do twórczości Virginii Woolf, renomowanej poprzez katalońską pisarkę. Głównymi bohaterkami jej powieści są kobiety, a fason narracji jest poetycki, symboliczny i bardzo oryginalny - stał się inspiracja dla wielu późniejszych autorów.