Zostań, a potem walcz - John Boyne (Replika)

Autor bestsellerów Chłopiec w pasiastej piżamie i Chłopiec na szczycie góry w kolejnej perfekcyjnie nakreślonej opowieści wojennej! W dniu wybuchu I wojny światowej ojciec Alfiego Summerfielda obiecał, że nie pojedzie na front - ale nazajutrz złamał tę obietnicę.

Cztery lata później Alfie nie ma pojęcia, gdzie podziewa się jego ojciec, wie tylko, iż wykonuje on jakąś specjalną, tajną misję. Pewnego dnia, czyszcząc buty na dworcu King's Cross, Alfie nieoczekiwanie widzi nazwisko ojca w dokumentach należących do wojskowego lekarza.

Oszołomiony i zdezorientowany chłopiec zdaje sobie sprawę,mężczyzna leży w pobliskim szpitalu - miejscu, w którym leczy się chorych na nerwicę frontową. Alfie nie bardzo wie, co to takiego nerwica frontowa, ale postanawia uratować ojca z tego dziwnego, niepokojącego miejsca.

Fragment: Co wieczór przed snem Alfie Summerfield próbował przypomnieć sobie, jak wyglądało życie przed wojną. Z każdym dniem wspomnienia stawały się coraz mniej wyraźne. Walki zaczęły się 28 lipca 1914 roku.

Inni mogli posiadać kłopoty z zapamiętaniem tej daty, lecz Alfie nigdy jej nie zapomni, bo był to dzień jego urodzin. Skończył wtedy pięć lat i rodzice wydali z tej okazji przyjęcie, ale zjawiło się niedużo osób: babcia Summerfield, która siedziała w kącie, wypłakując oczy w chusteczkę i powtarzając:,,Już po nas", aż mama Alfiego zapowiedziała, iż jak nie może się opanować, będzie musiała sobie pójść; Stary Bill Hemperton, Australijczyk z domu obok, który miał ze sto lat i bawił się swoją nienaturalną szczęką, wsuwając ją i wysuwając przy pomocy języka; najkorzystniejsza przyjaciółka Alfiego, Kalena Janácek, która mieszkała trzy domy dalej pod numerem szóstym, i jej ojciec, który prowadził sklep ze słodyczami na rogu i miał najistotniej połyskujące buty w Londynie.

Alfie zaprosił większość kolegów z Damley Road, lecz do południa ich matki jedna po drugiej pukały do drzwi Summerfieldów i oznajmiały,śladowy Taki czy Owaki nie może przyjść. - To nie jest dobry dzień na zabawy, prawda$832 - spytała pani Smythe spod numeru dziewiątego, matka Henry'ego Smythe'a, który w szkole siedział w ławce przed Alfiem i wydawał z siebie co najmniej dziesięć obrzydliwych smrodów dziennie.

-- Najlepiej wszystko odwołać, moja droga. - Niczego nie zamierzam odwoływać - stwierdziła matka Alfiego, Margie, bezradnie unosząc ręce po wizycie piątego rodzica. -- Uważam, iż właśnie dzisiaj powinniśmy się jak najlepiej bawić.

I co ja zrobię z całą tą wyżerką, jak nikt się nie pokaże$833 Alfie wszedł za nią do kuchni i spojrzał na stół, gdzie w schludnym rzędzie ustawiono kanapki z peklowaną wołowiną, duszone flaki, marynowane jajka, ozorki na zimno i węgorza w galarecie, przykryte ściereczkami, aby się nie starzały.

- Ja mogę to zjeść - odezwał się Alfie, który lubił się do czegoś przydać. - Ha! - zawołała Margie. - Co do tego nie ma wątpliwości. Jesteś beczką bez dna, Alfie Summerfieldzie. Nie wiem, gdzie ty to wszystko mieścisz.

Naprawdę nie wiem. Kiedy tata Alfiego, Georgie, wrócił po południu z pracy, miał przejętą minę. Nie poszedł jak z zasady umyć się na podwórku za domem, mimo iż pachniał trochę mlekiem, a trochę koniem. Zamiast tego czytał w stołowym gazetę, po czym złożył ją na pół, schował pod jeden z jaśków na wersalce i przeszedł do kuchni.

- Cześć, Margie - powiedział, dając żonie całusa w policzek. - Cześć, Georgie. - Cześć, Alfie - przywitał się, mierzwiąc włosy chłopca. - Cześć, tato. - wszelkiego najlepszego, synu. Ile ty masz w ogóle lat, dwadzieścia siedem$834 - Pięć - oświadczył Alfie, który nie miał pojęcia, jak można mieć dwadzieścia siedem lat, lecz czuł się szczególnie dorosły ze świadomością, że wreszcie ma pięć.

- Aha, pięć - powtórzył Georgie, drapiąc się po brodzie. - Zdawało mi się, iż jesteś z nami o dużo dłużej. - Uciekajcie, no już, już! - zawołała Margie, machając rękami, żeby wracali do stołowego. Mama Alfiego za każdym razem powtarzała, że nic nie denerwuje jej tak, jak jej dwaj mężczyźni kręcący się pod nogami, gdy ona stara się coś ugotować.

Więc Georgie i Alfie jej posłuchali i grali na stole przy oknie w Węże i drabiny, czekając na początek przyjęcia. - Tato -odezwał się Alfie. - Tak, synu$835 - Jak czuł się dzisiaj Pan Asquith$836 - Dużo lepiej.

- Czy weterynarz go zbadał$837 - Tak. Wygląda na to, że mu przeszło. Pan Asquith był koniem Georgiego, a raczej koniem mleczarni. To on codziennie rano ciągnął wóz Georgiego, gdy ten rozwoził mleko. Alfie wymyślił mu przydomek, kiedy rok temu zwierzę przydzielono Georgiemu; tak często słyszał to nazwisko przez radio, że musiało należeć do kogoś wyjątkowo ważnego, dlatego uznał,perfekcyjnie pasuje do konia.

- Poklepałeś go ode mnie, tato$838 - Tak, synu - odparł Georgie. Alfie uśmiechnął się. Uwielbiał mężczyzny Asquitha. Z całego serca. - Tato - odezwał się chwilę później Alfie. - Tak, synu$839 - Czy mogę jutro przyjść i z tobą pracować$840 Georgie pokręcił głową.

- Przykro mi, Alfie. Jesteś ciągle za nieduży na wóz z mlekiem. To bardziej niebezpieczne, aniżeli ci się zdaje. - lecz mówiłeś, iż będę mógł, gdy będę starszy. - Tak jest, gdy będziesz starszy. - lecz jestem już starszy - upierał się Alfie.-- Mógłbym pomagać wszystkim sąsiadom, kiedy przychodzą po mleko z bańkami.

- Nie mogę sobie na to pozwolić, Alfie. - No, to mógłbym dotrzymywać towarzystwa Panu Asquithowi, gdy sam będziesz nalewał mleko. - Przykro mi, synu, ale jesteś ciągle za mały. Alfie westchnął. Najszczególniej na całym świecie chciał jeździć codziennie rano z tatą i rozwozić mleko, i karmić mężczyzny Asquitha bryłkami cukru w przerwach pomiędzy ulicami, mimo iż oznaczało to wstawanie wewnątrz nocy.

Na myśl o wyjeździe na ulice i oglądaniu miasta, gdy wszyscy jeszcze spali, po plecach przebiegał mu dreszcz. A bycie prawą ręką taty... Czy mogło być coś udoskonalonego$841 Pytał o pozwolenie co najmniej tysiąc razy,za każdym razem słyszał tę samą odpowiedź:,,Nie, Alfie, jesteś jeszcze za nieduży.