To, co zostaje - Wojciech Pieniążek (JanKa)

Czy Tristan może się objawić pod postacią sowieckiego porucznika z karnej kompanii$47 Czy napojem miłosnym może okazać się flaszka samogonu, rozpita do spółki z patrolem, który zatrzyma parę kochanków, spacerujących nocą, gdy w mieście obowiązuje godzina policyjna$48 Czy Don Juan może być zarazem Orfeuszem$49 Kim będzie, gdy nie doczeka się Komandora$50 Autor z alchemiczną dezynwolturą i poetycką inwencją miesza w materii mitu i literatury, opowiada coś, co po wielokroć już zostało opowiedziane, ale robi to na swój - unikatowy - sposób.

Te dwie historie zostały, co więcej, spisane frazą o muzycznej precyzji; to każe szukać dla nich analogii pośród muzycznych gatunków. I wtedy, najprędzej, byłaby to suita. Suita w dwóch tańcach, gdzie pierwszy jest statyczną, ale przesyconą erotyzmem sarabandą, a drugi zdyszaną, gubiącą rytm w językowych i erudycyjnych grach gigą.

Choć tak naprawdę to jeden taniec: miłości i jej klęski. Miłości zderzonej z absurdem historii i urojeniami męskiego ego. Anna PiwkowskaAutor o książce:Dwie opowieści o ludziach, którzy muszą coś pożegnać, pogrzebać.

Nadzieję, uporządkowany i zrozumiały świat, jakąś wersję samego siebie. Dwie ceremonie pogrzebowe w dwóch różnych sceneriach.Pierwsza: minimalne miasteczko na Podlasiu, jesień 1944 r. Plebania, która od początku wojny służy za oficerską kwaterę, proboszcz, jego śmiertelnie chory brat z żoną i ten czwarty - sowiecki porucznik, który rozbije zrównoważoną relację tamtych trojga.Druga: pomieszczenie w paryskim hotelu, a w nim "artysta naszych czasów" - dyrektor kreatywny w agencji reklamowej, zarazem współczesny Don Juan, taka jego niezbyt demoniczna wersja, po ostrej dekonstrukcji.

A przydarzyło mu się największe nieszczęście, jakie Don Juanowi może się trafić, czyli miłość. Czy te historie mają ze sobą coś wspólnego$51 Tak, jedno. Obie się kończą, a życie toczy się dalej.Autor o sobie:Urodziłem się dość dawno, bo w 1962 roku, czyli jestem raczej późnym debiutantem.

Kiedyś, kilka lat temu, napisałem scenariusz, lecz filmu z tego nie było, choć scenariusz dostał nagrodę, choćby główną. Można zatem przyjąć,poprzez pierwsze pięćdziesiąt lat życia na ogół czytałem i dopiero niedawno poczułem się czytaniem na tyle znużony, by przejść na drugą stronę i dołączyć do tych, co czytania przysparzają.

Wcześniej byłem czytającym etnografem i, równolegle, czytającym tak zwanym nauczycielem akademickim, potem czytającym producentem reklamówek telewizyjnych (niedługo, bo pracodawca zbankrutował, nie z mojej winy), wreszcie czytającym freelancerem, zajmującym się czymś, co z braku ulepszonego słowa zwane jest społecznymi badaniami użytkowymi.

Wątpiącym niejednokrotnie w praktyczność tychże.