Wariackie papiery

Siódmy tom Opowiadań powojennych najbardziej warszawskiego z pisarzy warszawskich Stefana Wiecheckiego Wiecha. Wiech nie tylko odtwarza koloryt Warszawy, on wręcz generuje język, gwarę warszawskich śladowych cwaniaczków.

Opisując świat z punktu widzenia przeciętnego 'Walerego Wątróbki' zauważa w tym świecie masę absurdów, rzeczy pozytywnych i negatywnych. Wiech częstokroć kpi sobie z władzy, lecz ponieważ robi to jako pan 'Wątróbka' to zdaje się, iż można to traktować z przymrużeniem oka.

A tym czasem Wiech był po prostu wielkim pisarzem i stworzył tę swoją niepowtarzalną formę, bo może usprawniała zawoalowaną krytykę i pozostawiała to co najcenniejsze - trochę żartu, śmiechu, przymrużenia oka.

A o języku swej twórczości sam Wiech stwierdził ambiwalentnie: 'Pytano mnie, czy uważam się za współtwórcę gwary warszawskiej. Współtwórca to za spore słowo. Starałem się zawsze wiernie ją tylko odtworzyć.

Oczywiście zdarzało się na kanwie istniejących zwrotów wyprodukować coś nowego, lecz wypadków tych było niewiele'. Tej gwary już prawie nie ma powracamy więc do Wiecha trochę z tęsknoty za dawną Warszawą, lecz może na ogół to po prostu pisarz perfekcyjny, o którym M.

Choromański pisał: 'Uważam Wiecha za jednego z najlepszych polskich pisarzy współczesnych. W tym tomie wynajdziecie opowiadania z lat 1955-56. Kto czyta Wiecha, ten się uśmiecha!' Powyższy opis pochodzi od wydawcy.