Dolina białej wody (Bezdroża)

Dolina Białej Wody jest osobistą sondą zapuszczoną poprzez autora w zróżnicowane warstwy interakcji zaszłych w latach 1980 – 88 między postaciami rzeczywistymi, ściśle związanymi z rozwojem wspinaczki skalnej. Utwór pełen jest niezwykłych (choć może aż za poprawnie znanych) zapachów i odgłosów, ukazuje wewnętrzny świat autora ujęty w sposób wybitnie subiektywny. To opowieść o ludziach, drogach poprzez nich przebytych i odruchach ludzkiej natury... Choć nie brak tu także rzeczy, które się śniły... I nie śniły filozofom.

Piotr Narwaniec — polski wspinacz, czołowy przedstawiciel nurtu „Nowej Fali" we wspinaczce ekskrementalnej, pionier wspinaczki sportowej. Autor wielu bezprecedensowych dróg wspinaczkowych w skałkach podkrakowskich i w Tatrach. Bohater filmu Marcina Koszałki z 2010 r. Deklaracja nieśmiertelności. W środowisku wspinaczkowym jest znany pod pseudonimem Szalony. Obecnie związany z Sekcją Wspinaczkową KS Korona w Krakowie.
W marcu i czerwcu 2014 opublikował dwuczęściowy tekst poświęcony próbie zdobycia Everestu poprzez George’a Mallory’ego i Andrew Irvine’a w 1924 roku, zatytułowany Dlaczego wierzę? Mallory i Irvine — Everest 1924, prezentujący argumenty na rzecz hipotezy o zdobyciu wierzchołka przez co najmniej jednego z dwójki himalaistów, zanim zginęli w zejściu. Esej ten wzbudził pokaźny odzew w środowisku wspinaczy i himalaistów, został entuzjastycznie przyjęty m.in. Poprzez Wojtka Kurtykę.
Twórca pierwszej internetowej poradni filozoficznej, maniakalnie wbiega na Babią Górę — był tam już ponad 300 razy. Poczynił kiedyś listę swoich wrogów, na której znalazło się kilkaset osób.

"Opowiadanie ma ogromną wartość historyczną, ponieważ odzwierciedla nieprzeciętnie, niedużo już znany młodemu pokoleniu wspinaczy, świat skalny z epoki „konfliktu szkół". Autor pisał je w zupełnie innych okolicznościach, poddany był innym bodźcom. Wszystko wyglądało wtedy jakże inaczej: inna rzeczywistość polityczna, inny poziom wspinania, inni mistrzowie. Zupełnie inne problemy. Większość pojawiających się tu postaci nie zajmuje się już, dla różnych przyczyn, wspinaniem. To kawał historii. Dzisiaj są inni, lecz jedno się nie zmienia. Sranie."

(fragment wstępu Darka Króla)

"Status defekacji we wspinaniu jest szczególny. Za precyzyjnym wypróżnieniem przemawiają względy funkcjonalne, dziś powiedzielibyśmy — sportowe. Odkąd skala trudności sięgnęła daleko poza stopień VI, czyli „skrajnie trudny", nie ma już mowy o pobłażliwym traktowaniu sprawy. Sama definicja VI stopnia explicite przedstawia graniczne trudności, jakie może pokonać człowiek z całkowitą kiszką stolcową. Mimo kolejnych rewolucji sprzętowych i przeróżnych przełomów nic się w tej materii nie zmienia od czasów Dülfera. Praca zwieraczy jest bowiem nieznośnym dysonansem w harmonii mięśni i intelektu, jaką stanowi współczesny ekstremalista. A zresztą „postawienie kloca" w skiny kosztujące dwadzieścia dolarów, w te paski, kwiatki czy groszki, toż to po prostu barbarzyństwo."

(fragment książki)