Akrazja (Forma)

- Poczekaj, nie odkładaj na bok tego fotografie - mówię do mego wnuka, Jasia. - Pamiętasz może, gdzie i kiedy je robiłeś$14 To zdjęcie będzie na okładce mojej książki. - Pamiętam, bo to był niezwykle ważny dla mnie wieczór.

Uliczki Filadelfii, zasypane pierwszym w tamtym roku śniegiem, w świetle księżyca wyglądały pięknie i tajemniczo. Następnego dnia rano miałem wyszczególniony termin obrony pracy doktorskiej. Wybrałem się na niedługi spacer przed snem.

Oświetlone puste wnętrze kawiarni i para w środku przyciągnęły mój wzrok. Powodowany niewyjaśnionym impulsem zrobiłem przez szybę zdjęcie kobiecie w zielonym swetrze i towarzyszącemu jej mężczyźnie. Nie wiem, dlaczego to zrobiłem.

Był to niekontrolowany odruch. Nie miałem pojęcia kim są, a oni na pewno nie wiedzieli, iż są fotografowani. - Aha. Czyli Akrazja. Któreś z nich, kiedyś, może zobaczy książkę napisaną w obcym języku. Wyobraź sobie, że wszystko, co stać się może, kiedyś się zdarzy.

- No tak. Teoretycznie tak. Kiedy fotografowałem, nie przyszło mi to do głowy. Po prostu zrobiłem zdjęcie maleńkiej, cichej kawiarenki w zimową noc. Przyznaj, iż to atrakcyjne nastrojowe zdjęcie. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.