Tajny dziennik 1. utwory zebrane. tom 15 (PIW)

Dokładane treści" to pierwsza, najobszerniejsza (obejmująca lata 1975-78) część dziennika, nazywanego przez późniejszych spadkobierców tych zapisów, Jadwigę Stańczakową oraz Annę i Tadeusza Sobolewskich, „tajnym dziennikiem". W swej "domowej epopei" Białoszewski przygląda się ludziom, znanym i nieznanym. Przygląda się w dodatku sobie, odsłania bujne życie towarzyskie, artystyczne, prywatne. Białoszewski opowiada o przygodzie swego życia trochę jak przybysz, który został wstawiony w ten świat. Jawa, sen i wspomnienia - wszystko to, przywołane z niesamowitą wyrazistością, splątane w jeden węzeł generuje wariant wielowątkowej powieści o sobie samym. Zapis ma szczególną cechę pisarstwa Białoszewskiego: naoczność. Ten dziennik d z i e j e się przed nami.
Cała twórczość Białoszewskiego jest pewnego typu dziennikiem, tu jednak może się wreszcie ludziom przyglądać bez skrupułów. Stara się nikogo nie sądzić, choć zdarza mu się przytaczać plotki. Z reguły jednak patrzy i słucha. I jak to on, potrafi zgodzić choćby z tymi, co go atakują. Za jego leceniem do ludzi kryje się spora samotność. Poza imperatywem pisania jest odczucie pustki. Poza euforią - wyobcowanie. To przyglądanie się sobie z zewnątrz i walka o siebie, o uznanie tego, kim się jest.