Niewidzialni. osobiste świadectwo 1938-1956 (Wydawnictwo AA)

"Niewidzialni" to książka zadziwiająca. Historia opisywana przez pryzmat osobistych przeżyć miesza się z wątkami filozoficznymi, teologicznymi - prześwietlonymi mistyką. Autorka doświadczyła w pewnym okresie swojego życia linii objawień.

Były to wizyty świętych, wśród których stanowczą rolę odegrała występowanie św. Magdaleny Zofii Barat. To ona jest ową tytułową świętą Panią z jej pierwszej książki - dziennika mistycznych doświadczeń i spotkań, wydanego po raz pierwszy w roku 1939.

Przemiany, jakie się dokonały w Fulli po tych doświadczeniach mistycznych spotkań były bardzo głębokie, trwałe i pozwoliły jej nie tylko przetrwać późniejsze piekło, lecz rozsiewać dobro przez długie lata.

Mistyczka w czasie wojny i kolejnych okupacji Lwowa (sowiecka 1939, niemiecka 1941, znowu sowiecka w 1944) włączyła się aktywnie w podziemną walkę. Jednym z przejawów tej walki była pomoc więzionym we Lwowie przez obu okupantów.

W ramach tej pomocy przemycała również do więzienia Komunię świętą. Skończyło się to aresztowaniem przez NKWD i zesłaniem na Sybir. Jej siostra Zofia też została skazana. Właśnie tego okresu - tuż przed wybuchem wojny, lat walki (nie tylko zbrojnej), zesłania i piekła łagru, aż do powrotu - dotyczy książka "Niewidzialni".

warstwa wspomnieniowa gromadzi przeżycia osobiste, przewija się tu sporo postaci znanych, lecz i wielu znajomych i przyjaciół Fulli. Trzeba zapytać, kim są tytułowi "Niewidzialni". Owi tytułowi,,Niewidzialni" to z pewnością ci niezwykli Przyjaciele, którzy jakiś czas wcześniej, choć niewidzialni, przychodzili do niej w sposób widzialny.

Skończył się czas mistycznych pociech, obecności świętych odczuwanej niemal fizycznie - zaczął się czas sporej próby wiary, nadziei, miłości... Czas duchowej nocy. Niewidzialni Przyjaciele jednak wciąż byli z nią - choć inaczej niż przed kilku laty.

Po powrocie z zesłania zamieszkała w Zakopanem, gdzie już wcześniej osiadła jej siostra Zofia. Lata tam przeżyte, w tym mnóstwo podróży, to bezustanny kontakt z ludźmi. Budzenie wiary, ale w jeszcze pokaźniejszym stopniu podnoszenie na duchu.

Po kilkunastu latach zaczęły się nieustannie powracające ropne zapalenia nerek. Sił było coraz mniej, a ludzi nie ubywało. Fulla przeżyła dużo lat ciężkiej próby w chorobie. Zmarła w Zakopanem 11 marca 1993 roku.

Jej siostra Zofia - 17 listopada 1995 roku. Obie są pochowane we wspólnym grobowcu na cmentarzu przy ul. Nowotarskiej. "Ile razy odwiedzałem Ciocię - tyle razy zastawałem ją uśmiechnięta, pogodną, żartującą.

często odprawiałem Mszę św. W mieszkanku na Chałubińskiego. Prosiła wtedy: "Tylko krótko, nie mam sił". Wreszcie przyszła kolejna próba - złamanie kości udowej. I czternaście miesięcy bolesnego leżenia plackiem, gdy każdy ruch wywoływał, że odłamki kości od w środku boleśnie raniły mięśnie nogi.

Jedyną skargą było pytanie: "O Jezu, czy to nie za dużo$111". Zdawałem sobie sprawę z narastającego w jej życiu cierpienia. I widziałem, jak pokornie je przyjmuje. Jak nie przeszkadza jej "szpetota świata", o której w młodzieńczym liście pisała.

Egzamin cierpienia, który zdała celująco, stał się w moich oczach pieczęcią uwierzytelniającą jej mistyczne przeżycia". Ks. Tomasz Horak, bratanek Fulli Powyższy opis pochodzi od wydawcy.