Etyka dziennikarska i dziennikarstwa (Difin)

Książkę adresuję typowo do studentów dziennikarstwa, lecz nie tylko. Mam nadzieję, iż poszerzy ona horyzonty intelektualne i mistrzowskie także młodych praktyków dziennikarstwa, którzy już studia ukończyli; przynajmniej tych, którzy nie traktują dziennikarstwa jako zwykłej pracy ani nie trafili do mediów tylko na niedługo z chwilowego braku innych możliwości i pomysłów na życie.
W książce kładę potężny nacisk na filozofię etyka jest przecież filozofią ale raczej wskazuję problemy niż jedynie stosowne rozwiązania. Mam nadzieję, iż po lekturze każdy choć na moment się zawaha, zanim z niewzruszonym przekonaniem o własnej racji i wyższości moralnej wypowie jakieś twarde potępienie. Sam również staram się nie moralizować i nie pouczać. Przez mnóstwo lat pracowałem etatowo w mediach i wiem, jak denerwujące potrafią być uwagi ludzi z zewnątrz, spoza środowiska, którzy nie znają wcale, albo słabo i ponadto nie z własnego doświadczenia, realiów profesji dziennikarskiej.
Filozoficznym charakterem książki usprawiedliwiam jej nieco eseistyczną formę; nie chciałem zresztą pisać charakterystycznego (czyli z reguły nudnego) podręcznika przygotowującego do jakiegoś testowego, sprawdzającego wiedzę, a nie myślenie, egzaminu zdawanego na zasadzie trzech zet: zakuć, zdać, zapomnieć. Zależy mi na tym, by czytelnik był aktywny, a więc także protestował, nie zgadzał się, polemizował żeby potem potrafił podejmować samodzielne decyzje na własną, a nie czyjąś odpowiedzialność.