Dziady i dybuki (Agora)

Legendę z łatwością przyswoić, z prawdą żyć przede wszystkim trudniej /I nagle buchnęła dokładnie skrywana, wstydliwa rodzinna historia. Walnęła faktem, wychłostała konkretem. Odszpuntowany dybuk skoczył na mnie, Bogu ducha winną ofiarę, jak na świeże mięso, jak do ciepłej krwi. A wlazł we mnie, a rozsiadł się we mnie, męczył pytaniami, podpowiadał tropy, pchał w czeluści internetu. Taplał w wylewającym się stamtąd antysemickim błocie, oblepiał narodowym jadem, nurzał w „spisku żydowskim przeciw Polsce". Szeptał:/ /–Napisz, napisz. Jedyny jesteś, jedyny. Władzę masz. Całkowitą./ /–Jaką władzę?/ /–Ty żyjesz!/fragment książkiOd pierwszego zdania o Mamie Autora nie mogłem się oderwać od tej książki, póki nie dotarłem do ostatniego. Książka fascynuje i wciąga, gdyż jest opowieścią detektywistyczną o koligacjach rodzinnych (niesamowitych, zda się–nieprawdopodobnych!). „Dziady i dybuki" potwierdzają spektakularność idei akulturacji w polszczyźnie. Roman Dmowski bałby się takich ludzi jak ukochana Mama Jarka; przy tem postać to trudna, wzorcowo wydobyta z wizerunku Polski Jagiellońskiej.Marian TurskiKsiążka potwierdza, że istnieją polscy marani, którzy jak hiszpańscy /conversos/ przyjęli chrześcijaństwo, lecz zachowali pamięć o swym żydowskim pochodzeniu. Jarosław Kurski, przełamując zmowę milczenia, odsłania rodzinne sekrety i opowiada historię syna, którego dręczy brakujący element w genealogicznej układance. Zadaje sobie dramatyczne pytanie: dlaczego dziady i dybuki – duchy przodków polskich i żydowskich – nie mogą stać w jednym domu? I czy realne jest ich pojednanie?Agata Bielik-RobsonJedna z najmocniej poruszających książek, jakie zdarzyło mi się przeczytać. Przejmująca, a zarazem tragiczna historia żydowskiej rodziny poszukującej drogi do polskości. Historia ludzi, którzy na taką właśnie (nieodwzajemnioną) miłość zostali skazani i taką zostali przebodzeni ojczyzną.Jan Grabowski