Szymborska. i szczególne (Znak)

Intymny portret noblistki „Czasami jestem podobna do siebie, a czasami nie" – powtarzała. Od za każdym razem budziła emocje. Była bliska także tym, którzy nigdy wcześniej nie czytali poezji. Czytelnicy myśleli o niej jak o przyjaciółce, sąsiadce i doradczyni. To może dziwić, tym bardziej iż tak niewiele pisała i mówiła o sobie. Łączyła atrybuty nie do pogodzenia: czułość i ironię, bezkompromisowość i serdeczność, dojrzałość i dziewczęcy urok. Nie bez powodu jeden z bliskich pisał do niej: „Wisełko, jesteś taka wieloraka". Nie dało się jej zaszufladkować. Na jednej ze popularnych kartek wysyłanych do przyjaciół umieściła swój adres: „wnętrze z osobnym wejściem". Jaka była naprawdę Wisława Szymborska? "Interesowało mnie nie tyle życie zewnętrzne, co psychika poetki, jej przeżycia wewnętrzne. To rejony, do których dostępu broniła bardzo nad wyraz, powtarzając: „to po mojej śmierci", co wydajnie peszyło rozmówców. Na podstawie tysięcy listów, lecz też rozmów z przyjaciółmi i znajomymi Wisławy spróbowałam odtworzyć tę część jej biografii, którą najskrzętniej ukrywała." /fragment wstępu/