Ślady wyd. 2021 (Sine Qua Non)

Wielobarwny i zaskakujący kalejdoskop ludzkich życiorysów Koniec świata za każdym razem wygląda inaczej. Jest pędzącą kulą, błyskiem szkła, odgłosem pukania do drzwi. Czasami nadchodzi w huku. Czasami cicho krąży wokół stołu. Tadeusz ginie na wojnie, ale nie umiera cały. Pada na ziemię z rozerwaną głową, żeby od tej pory trwać w życiach innych. Bożena, jego daleka krewna, zostaje światowej sławy modelką, nigdy jednak nie przestaje uciekać przed samą sobą. Ludwik, jej ojciec, co rano budzi się, nie wiedząc, kim jest, a jednak próbuje być kimś. Kolejne życiorysy przeplatają się coraz gęściej, tworząc niepokojącą mozaikę radości, tęsknot i lęków. Wojna, miłość, szaleństwo i wspomnienia. Samotnicy, kochankowie i ofiary. Ludzie z wielkimi marzeniami i przeszłością, o której niejednokrotnie chcieliby zapomnieć. Ci, którzy żyją tylko w połowie, i ci, którzy chcą żyć niemało razy. A pośród nich coś, o czym żaden z nich nie ma pojęcia. Choć niektórzy przeczuwają. *** Jakub znikomecki zostawia w swoich tekstach tytułowe ślady i tylko od nas zależy, czy je wyłapiemy i zinterpretujemy. Poszczególne opowiadania zazębiają się ze sobą, tworzą jedną fabułę o uniwersalnym charakterze: rodzenie się, życie możliwie proste, wreszcie odchodzenie. Tylko iż nie jest to sielankowy portret wsi – w każdej historii jest bowiem jakiś zadzior, strach. Nad drewnianą chatą za każdym razem fruwa czarne ptaszysko i zagarnia spokój czytelnika. - Sylwia Chutnik Mapy i słowa. Niby osobne historie, a jednak mnóstwo punktów wspólnych. Jakub nieznacznecki nie zawodzi, Ślady to dowód na to, że Dygot nie był przypadkiem... - Michał Nogaś, Program III Polskiego Radia Ślady to kolejny idealny dowód,niewiele znaczącecki jest rzadkim w polskiej literaturze mistrzem zarówno formy, jak i treści. I iż nie da się go z łatwością nigdzie zaszufladkować. - Kamil Śmiałkowski, naEKRANIE.pl