Trzynaście krzeseł (Dwukropek)

Jack, zwabiony delikatnym światłem sączącym się zza zasłon w oknie na piętrze, zakrada się do tajemniczego opuszczonego domu. Kiedyś słyszał o tym domu dziwne rzeczy, zupełnie niestworzone, a jednak… Jack nie mógł przestać myśleć o tym, co usłyszał i oto dzisiaj stoi przed drzwiami, zza których dobiegają przyciszone głosy, i próbuje się zdecydować, czy nacisnąć klamkę, czy uciec. W końcu ciekawość zwycięża – Jack jest ciekawskim chłopcem… Otwiera drzwi i odkrywa, iż w jednym z pokoi przy znacznym owalnym stole siedzi dwanaścioro osób przeróżnej płci, w różnym wieku i, jak się wkrótce okaże, najróżniejszych profesji. Przed każdym stoi płonąca świeca. Chłopiec zostaje zaproszony do kręgu i nie bez wahania siada na u trzynastym krześle. Postanawia zobaczyć, co będzie działo się dalej. Rozgląda się uważnie w półmroku, upewniając się, że wie, gdzie znajdują się drzwi, w razie gdyby przyszło mu nagle uciekać. Grupie zgromadzonych w pokoju osób przewodzi niewysoki blady pan. Wywołuje on, niejako do odpowiedzi, każdą z zgromadzonych osób, a ta opowiada historię. Jedne historie przypominają ludowe podania, drugie stare legendy miejskie, a jeszcze inne są całkiem współczesne. Wszystkie jednak są opowieściami o duchach – opowieściami mrocznymi, niepokojącymi, złowrogimi, powodującymi dreszcz przerażenia na plecach.

Książka o wielostopniowym układzie fabularnym – jest opowieścią o opowieściach, z których część też ma budowę szkatułkową. To generuje mroczny nastrój i powoduje, ze czytelnik zanurza się w kolejne warstwy historii, nie będąc pewnym, co one przyniosą. Wszystkie zawarte w książce utwory to tzw. Scarry stories i campfire stories, czyli straszne historie do opowiadania sobie po zmierzchu odwołujące się do powszechnych lęków, a także do należycie znanych dzieciom motywów, występujących w baśniach i innych utworach literackich: nawiedzony dom, zwierzęta-upiory, zmarły mszczący się za grobu, duch szukający swojej własności, nadprzyrodzona pomoc słabszym i potępienie złych uczynków, kara za lekceważone przepowiednie, niemożność odwrócenia kolei losu, który jest nam pisany itp.

Czytelnikowi towarzyszy w trakcie lektury uczucie niepokoju, niepewności, trudnego do określenia lęku, które jednak bardziej fascynuje aniżeli przeraża.