Gösta berling (Lagerlof Selma)

Opowieść łącząca w sobie części legend skandynawskich i baśniowości z etyczno-moralną tradycją chrześcijaństwa, jednej z najwybitniejszych pisarek szwedzkich - laureatki Nagrody Nobla (pierwszej kobiety, która otrzymała tę nagrodę).

Värmlandia, kraina malowniczo położona pośród wodospadu, jeziora, pól złocistych i gęstych lasów u podnóża góry Gurlity, gdzie nieraz gościły diabły i czarownice. U bogatej pani majorowej, w błyskotliwym dworze mieszka dwunastu zawadiaków. Legenda głosi, iż majorowa trzymała rezydentów w pogotowiu na usługi diabła, a za otrzymane majątki złożyła obietnicę posyłania mu rokrocznie jednej duszy. Ci hultaje, jak na nich mówiono, szerzyli pijaństwo, rozpasanie i marnotrawstwo, lecz w gruncie rzeczy byli to dobrzy i szlachetni ludzie. Jednak najwspanialszym z nich był Gösta Berling - spektakularny i dzielny, choć był także upadłym księdzem. Wszyscy wiedzieli też, iż Gösta ma ciało z żelaza, natomiast serce zgoła niehartowane i nie może patrzeć na jasne włosy żeńskie, zwite wokół jasnego czoła, i w lśniące oczy, nie zakochawszy się zaraz…