Wojskowość polska w xiii wieku (Inforteditions)

Spis treści:

Wstęp

I. Jazda

II. Łucznictwo

III. Kusznictwo

IV. Opancerzenie

V. Broń do walki wręcz

VI. Umocnienia i machiny wojenne

Bibliografia

O książce:

Polska wojskowość wXIII wieku nie była nigdy tematem odrębnej pracy naukowej lub popularnonaukowej, mimo potrzeby na literaturę wtym zakresie. Jest to wyjątkowo ważny temat, gdyż wtym stuleciu podzielona Polska toczyła liczne walki na własnej ziemi iza granicami. Co ważne, nieraz kończyły się zdecydowanymi zwycięstwami wobliczu przewagi wroga.

Mimo to, zXIII wieku znana jest głównie bitwa pod Legnicą, aówczesna wojskowość polska jest błędnie postrzegana przez pryzmat tej klęski. Tymczasem źródła pisane niemieckie, ruskie czy czeskie przekazują dużo na temat polskich zwycięstw wtym okresie. Także ikonografia zkrajów ościennych nakreśla wiarygodnie charakter polskich sił zbrojnych.

Jest on stanowczo widoczny wsamym przebiegu kampanii istarć, który wyraźnie odróżnia się od ówczesnych wojen toczonych na zachodzie Europy. Trzynastowieczne polskie rycerstwo, jak wpoprzednich wiekach, nie dążyło do bitew takich, jakie toczyła ciężka jazda. Zamiast nich, stosowało prędkie, zaskakujące przemarsze, wcelu rozbicia armii wroga zzaskoczenia, gdy była jeszcze rozproszona. Do rozstrzygania bitew używano również broni dystansowej.

Podkreślić należy, iż nie były to nigdy działania podjazdowe, ale operacje prowadzące do decydujących zwycięstw nad liczniejszym przeciwnikiem, nieraz na jego terenie. Podobny przebieg większości polskich kampanii zgodnie przekazują wszystkie źródła od pierwszych Piastów do Kazimierza wielkiego. Armie rodzaju zachodniego były niezdolne do takich posunięć...