Kłamię, więc jestem (MODERATOR)

niewątpliwie nie raz pękaliście ze śmiechu, kiedy wasze dwu - albo trzyletnie pociechy próbowały was nieudolnie oszukać po rozmontowaniu kosztownej zabawki albo, co gorsza, roztrzaskaniu - w celach eksperymentalnych, rzecz jasna - waszego ulubionego kubka.

Widać było jak na rąk, że co jak co, lecz gładko wypowiedziane kłamstwo nieszczególnie im wychodzi. Rodziców nieprzerwanie śmieszą także, z niezmierną powagą czynione, próby zabawy w chowanego, kiedy trzylatek zasłania swoje własne oczy w przekonaniu, iż kiedy on nie widzi sam siebie, nie dostrzega go także całe otoczenie.

Bawiło was zapewne i to, że o sobie samych wasze znikome dzieci mówiły wyłącznie w trzeciej osobie, zwłaszcza wtedy, kiedy zapytane, kogo widzą w lustrze (a widziały własną postać), wykrzykiwały, zamiast spodziewanego: "To ja!", że to Marysia, Antek albo Maja.

Cóż, niewiele znaczące dzieci nie potrafią przekonująco kłamać, sądzą, że to, co widzą ich oczy, widzą także wszyscy inni, nie rozpoznają także w lustrach siebie samych. Książka Tomasza Kozłowskiego odpowiada na pytanie, dlaczego tak się dzieje.

A co najważniejsze, jest niezmiernie ciekawą podróżą po meandrach nauk kognitywnych, socjologii i psychologii ewolucyjnej, które do spółki zajmują się głównym poruszanym tu zagadnieniem, od wieków fascynującym ludzi - naszą samoświadomością.

Z recenzji prof. Tomasza Szlendaka...