Wańka trep. Tom 1

"Wśród literatury wspomnieniowej frontu wschodniego zapiski Aleksandra Iljicza Szumilina stanowią niebywały ewenement. Spomiędzy weteranów Armii Czerwonej, w której, aby posłużyć się słowami autora, „kompanii wystarczało na tydzień", po wojnie za pióro chwytali zwykle ci, którzy „siedzieli pod czterema powłokami belek pięć kilometrów od pierwszej linii".

To naturalne – oni przeżyli. Szumilin nazywa ich „przyfrontowymi uczestnikami" wojny i wielokrotnie daje jasno do zrozumienia, co o nich myśli. Podczas wojny autor znajdował się nieustannie na linii frontu – od 1941 do 1944 roku, kiedy to po kolejnym, piątym zranieniu i długim leczeniu nie wrócił do służby liniowej i pełnił inne funkcje wojskowe.

W początkowym okresie wojny prowadził nielegalny pamiętnik, który instynktownie zniszczył. Sądząc po treści odtworzonych po latach wspomnień, postąpił trafnie. Gdyby je odkryto, dla frontowego oficera wyrok trybunału wojskowego mógł oznaczać tylko jedno… Aleksander Iljicz pracował nad swymi wspomnieniami do ostatnich dni życia.

precyzyjną chronologię zdarzeń zrekonstruował zwykle na podstawie listów, które pisał do domu. Szczęśliwie, miał fenomenalną pamięć. W 2012 roku internauci rosyjscy ruszyli w podróż śladami Szumilina i okazało się, iż jego opisy terenu i miejsc, w których walczył są tak dokładne, że po latach można je było bez problemu wynajdzieć.

W swej książce autor wielokrotnie akcentuje, iż opisuje wyłącznie zdarzenia, których był bezpośrednim świadkiem że wszystkie osoby i nazwiska ujęte w tekście są prawdziwe. [...] Wspomnienia A.I.

Szumilina są prawdziwym rarytasem także z innego powodu. To jedyny znany mi tak staranny zapis działań zwiadowców na pierwszej linii, nakreślony ręką ich bezpośredniego uczestnika. Aleksander Iljicz Szumilin zmarł w 1983 roku i wraz z żoną Augustą i synem Nikołajem jest pochowany na cmentarzu św.

Archanioła w mieście Bałaszycha, na wschód od Moskwy." z przedmowy tłumacza Powyższy opis pochodzi od wydawcy.