Roczniki czyli Kroniki sławnego Królestwa Polskiego

Roczniki czyli kroniki słynnego Królestwa Polskiego to jedno z najważniejszych źródeł do historii Polski przeciętniewiecznej i jedno z najwybitniejszych dzieł średniowiecznej historiografii europejskiej. Ich autor, Jan Długosz, w 12 księgach opisał dzieje Polski począwszy od legendarnych początków naszego kraju, na 1480 roku skończywszy. W swojej pracy czerpał z wielu niedostępnych dziś źródeł historycznych. Korzystał również z ustnych relacji osób uczestniczących w najważniejszych wydarzeniach wieku piętnastego np. Przy opisywaniu bitwy pod Grunwaldem wykorzystał opowieści swojego ojca i stryja....Podjąłem się przekazać na piśmie roczniki dziejów Polski i innych ludów sąsiadujących z Polską, ogarnąwszy rzeczy dokonane równocześnie w pokoju, jak i w wojnie, w tym celu, by wskrzesić i uczcić w pamięci zakrzepłe i śpiące w ciemności popioły ludzkie i żeby słuchaczom i czytelnikom przedstawić ich czyny; nie z zaufania w siły własnego umysłu (jest on bowiem ubogi i lichy, a do opracowania tego dzieła, w którym można rozsławić i upiększyć świetne czyny i doskonałe zwycięstwa bohaterów, jest zbyt ociężały i niewystarczający) ani, by przewyższyć sztuką pisarską proste stare opowieści, lecz dlatego, ponieważ boleję,sporo przesławnych, godnych poznania dzieł, tak czasów przeszłych, jak i naszych, idzie w wieczną niepamięć. JAN DŁUGOSZ Jan Długosz (1415-1480) nazywany jest,,ojcem polskiej historiografii". Był kanonikiem krakowskim, sekretarzem Zbigniewa Oleśnickiego, potem współpracownikiem króla Kazimierza Jagiellończyka i wychowawcą jego synów. Stworzył m.in. Kroniki czyli roczniki popularnego Królestwa Polskiego i Banderia prutenorum, w którym zamieścił wizerunki chorągwi zdobytych na Krzyżakach w czasie bitwy pod Grunwaldem.Roczniki czyli kroniki słynnego Królestwa Polskiego to jedno z najważniejszych źródeł do historii Polski przeciętniewiecznej i jedno z najwybitniejszych dzieł przeciętniewiecznej historiografii europejskiej. Ich autor, Jan Długosz, w 12 księgach opisał dzieje Polski począwszy od legendarnych początków naszego kraju, na 1480 roku skończywszy. W swej pracy czerpał z wielu niedostępnych dziś źródeł historycznych. Korzystał także z ustnych relacji osób uczestniczących w najważniejszych wydarzeniach wieku piętnastego np. Przy opisywaniu bitwy pod Grunwaldem wykorzystał opowieści swojego ojca i stryja....Podjąłem się przekazać na piśmie roczniki dziejów Polski, a także innych ludów sąsiadujących z Polską, ogarnąwszy rzeczy dokonane zarówno w pokoju, jak i w wojnie, w tym celu, by wskrzesić i uczcić w pamięci zakrzepłe i śpiące w ciemności popioły ludzkie i żeby słuchaczom i czytelnikom przedstawić ich czyny; nie z zaufania w siły własnego umysłu (jest on bowiem ubogi i lichy, a do opracowania tego dzieła, w którym można rozsławić i upiększyć wspaniałe czyny i znakomite zwycięstwa bohaterów, jest zbyt ociężały i niewystarczający) ani, aby przewyższyć sztuką pisarską proste stare opowieści, ale dlatego, ponieważ boleję,mnóstwo przesławnych, godnych poznania dzieł, tak czasów przeszłych, jak i naszych, idzie w wieczną niepamięć. JAN DŁUGOSZ Jan Długosz (1415-1480) nazywany jest,,ojcem polskiej historiografii". Był kanonikiem krakowskim, sekretarzem Zbigniewa Oleśnickiego, potem współpracownikiem króla Kazimierza Jagiellończyka i wychowawcą jego synów. Stworzył m.in. Kroniki czyli roczniki słynnego Królestwa Polskiego i Banderia prutenorum, w którym zamieścił wizerunki chorągwi zdobytych na Krzyżakach w czasie bitwy pod Grunwaldem.