Życie rzeczy w powojennej Polsce

W książce zilustrowane są rola i znaczenie przedmiotów w okresie powojennego niedoboru. Autorka analizuje różne materiały (oficjalne dokumenty, pamiętniki i wspomnienia, beletrystykę, filmy, zdjęcia, plakaty), które traktuje jako źródło wiedzy o sposobach funkcjonowania przedmiotów oraz wyobrażeniach na ich temat.

prezentuje trzy studia przypadku zorganizowane wokół kategorii przedmiotów „znalezionych", „gościnnych" i „nowych", które oświetlają z przeróżnych perspektyw relacje między przedmiotami i podmiotami.

Życie rzeczy w powojennej Polsce to opowieść o kilku latach po drugiej wojnie światowej z perspektywy rutynowych przedmiotów – nie tylko tych rzeczywistych,w dodatku wyobrażonych. O poszukiwaniach ukrytego skarbu, o gościnnych przedmiotach na Ziemiach Odzyskanych, o szabrze wprawiającym rzeczy w nieprzerwany ruch z rąk do rąk, o zachodnich darach płynących do Polski, wreszcie o wizjach nowych przedmiotów formujących nowy socjalistyczny porządek.

To jeszcze opowieść o długu zaciągniętym u poprzednich właścicieli przejmowanych przedmiotów, który staje się nieusuwalną częścią polskiej tożsamości. Nie jest to jednak historia rzeczy, lecz próba dotarcia do historii w rzeczach – nie rekonstrukcja biografii solidnych przedmiotów, lecz poszukiwanie zastygłych w nich pragnień i fantazji polskiej kultury.

Jakie emocje i pragnienia rzeczy pobudzały? W jaki sposób nadawano im nowe znaczenia? W jaki sposób przedmioty były użytkowane do organizowania i przekształcania emocji – niepewności, obaw, lecz i nadziei? Jaką rolę widziała w nich nowa władza i jak wykorzystywała je do budowy nowego porządku? Powyższy opis pochodzi od wydawcy.