Kursk 1943 bitwa w powietrzu cz.1 (Napoleon v)

Tego dnia, kiedy wystartowałem nie mogłem schować mojej prawej „nogi". Zgodnie z instrukcją samolot uznaje się wówczas za uszkodzony i mam pełne prawo wrócić na lotnisko. Lecz byłem jeszcze młody i myślałem: jak wrócę powiedzą, że stchórzyłem.

Dobra, pomyślałem, dogonię grupę i wszystko będzie w porządku. Naturalnie, w tym swym myśleniu, nie uwzględniłem tego, iż moja wypuszczona „noga" ograniczała moją prędkość, więc oczywiście zostałem w tyle.

Telepię się w pojedynkę, grupa leci przede mną na horyzoncie. Już podczas omawiania misji dowódca powiedział, że po nurkowaniu wyjdziemy skrętem w prawo na nasz teren. Postanowiłem trzymać się prawej strony, ściąć ich kurs i ich dogonić.

Dotarli do celu, który był osłaniany przez niemieckie myśliwce. Prowadzący po ataku skręcił w lewo, a ja zgubiłem ich z oczu. Trzeba była zrzucić bomby. Skierowałem się na południe, znalazłem Niemców i zrzuciłem bomby.

Zobaczyłem dwa myśliwce zmierzające w moją stronę: krzyże, swastyki, wyraźny żółto-zielony kamuflaż. Prawdziwi drapieżnicy! Cóż, myślę, to prawdopodobnie te same myśliwce, o których mówili moi towarzysze.

Dodałem gazu i zacząłem się ograniczać, próbując jak najszybciej od nich uciec, na wschód w stronę Biełgorodu. Pierwszy mnie zaatakował, nie wiem z jakiej odległości, ale myślę, że z 50 metrów. Widzę tylko fontanny pocisków Oerlikon eksplodujące na ziemi.

Boczne okno kabiny było otwarte, odruchowo pchnąłem rączkę do przodu i uderzyłem głową w osłonę kabiny... Wiecie, jak pachnie spawanie elektryczne? W kabinie czułem precyzyjnie ten sam zapach! Planszet z mapą, który wisiał na cienkim, konkretnym skórzanym pasku przerzuconym przez moje ramię, został wyrzucony poprzez boczne okno, a pasek ciągnął mnie w stronę bocznej osłony kabiny.

Z trudem się od tego uwolniłem. Myśliwiec, który mnie zaatakował, wysunął się do przodu, a jego pilot spojrzał na mnie – co tam się ze mną dzieje? A po jego trafieniach w końcu moja „noga" się schowała.

Zdałem sobie sprawę, iż im nie ucieknę, dodałem gazu i zacząłem manewrować. Wysokość wynosiła już tylko 20 metrów. Pomyślałem sobie,dzisiaj zaatakuje drugi. I faktycznie skrupulatnie ten sam atak. I znowu trafił całkiem nieźle.

Ale samolot jest sterowny, nie pali się, tylko wszędzie dziury. Drugi trafił, podleciał i popatrzył. Skręciłem w lewo, a oni odlecieli w głąb swego terytorium. Dlaczego za mną nie polecieli? Bo Niemcy mieli fotokarabiny.

Nie muszą udowadniać, czy zestrzelili, czy nie. Obaj mnie zestrzelili i obaj zapisali na swoje konto zestrzelenie samolotu. Skręciłem na północ. Pomyślałem, że dotrę do Kurska, a potem skręcę na wschód, do rzeki Oskol i tam znajdę swoje lotnisko.

Lecę. Widzę, że na ziemi są Niemcy, potem nasi i znowu Niemcy. Poleciałem jeszcze trochę, pomyślałem, że może lepiej będzie wylądować i kogoś zapytać? Widzę, że lecą dwa Iły. Dołączyłem do nich. Pomyślałem, że wyląduję na lotnisku i tam załatwimy sprawę.

Skręciliśmy w prawo, na wschód. Zobaczyłem rzekę Oskol, zorientowałem się w terenie i wylądowałem na swoim lotnisku. Chciałem zwolnić, lecz samolot zaraz się zatrzymał. Okazało się, że przebite zostały obie opony i przestrzelone podwozie.

Samolot był tak uszkodzony, iż został spisany na straty. Generalnie nie trafili tylko we mnie, w silnik i zbiornik paliwa. Zobaczyłem, jak dowódca pułku podjechał samochodem: „No, ale cię załatwili".

(…) Tytuł Kursk 1943. Bitwa w powietrzu. Część 1. Południowy odcinek Łuku Kurskiego. Droga do Prochorowki. Autor Krzysztof Janowicz Wydawnictwo Napoleon V EAN 9788383625591 ISBN 9788383625591 Kategoria Historia\Historia Powszechna liczba stron 288 Rok wydania 2024 Oprawa Twarda Wydanie 1