Szafa gra - Wiech Stefan Wiechecki (Vis-a-vis / Etiuda)

Kolejny - szósty już - tom Utworów powojennych najszczególniej warszawskiego z warszawskich pisarzy Stefana Wiecheckiego Wiecha obejmuje felietony publikowane przez autora w latach 1953 i 1954. Jak na ogół skrzą się humorem, jak przeważnie niezwykły, „Obserwacyjny” talent wiecha objawi się niemal w każdym opowiadaniu.

A trzeba wszak pamiętać o grze z cenzurą, którą wtedy prowadzić musiał autor.Wiech ceniony za najszczególniej warszawskiego z warszawskich pisarzy. Znawca, a może wręcz współtwórca warszawskiej gwary, choć on sam twierdził, iż jedynie wiernie ją odtwarza, ograniczając się jedynie do oszlifowania jej, a czasami nadania jej formy nieco elegantszej, bo w jego ksiązkach nie wyszukamy żadnego grubiaństwa (z ulubionym warszawskim kurwa jego mać na czele), a mimo to oddaje w sposób niezwykły koloryt językowy warszawskiej ulicy.

A przy tym te jego opowiadania mają przecież także szczególnie ostry, krytyczny pazur - wszak Wiech wytyka nam bezwzględnie nasze wady z pijaństwem i awanturnictwem na czele. O autorze niniejszego tomu pisał Michał Choromański: Uważam Wiecha za jednego z najkorzystniejszych polskich pisarzy współczesnych, niewyczerpanego w pomysłach i zajmującego wyjątkową postawę moralną.

O Wiechu można nawet powiedzieć, iż jest wielkim filozofem. A Maria Pawlikowska-Jasnorzewska dodawała: Wiech to gentleman, szalenie dowcipny, nigdy jadowity, niejednokrotnie wzruszający. Jego felietony są wynikiem obserwacji szczególnie uważnej, pracy w swym rodzaju całkiem twórczej i na wskroś oryginalnej.

A Antoni Słonimski podsumowując twórczość Wiecha pisał: Wolę książkę, która ma niepoważne zamierzenia i poważne osiągnięcia, od dzieł, które mają poważne zamierzenia i niepoważne osiągnięcia.