Etyka w porządku geometrycznym dowiedziona (Vis-a-vis Etiuda)

Baruch (albo Benedykt) Spinoza (1632-77) pochodził z żydowskiej rodziny żyjącej w Niderlandach, za swoje poglądy został usunięty z gminy, studiował scholastykę chrześcijańską, nauki przyrodnicze, filozofię (zwł.

Kartezjusza i Hobbesa); jego filozofię określa się jako panteizm racjonalistyczny: racjonalizm (od Kartezjusza), naturalizm (od Hobbesa) i panteizm (od Majmonidesa), był również Spinoza wyznawcą teorii wolnościowych w życiu społecznym, propagował tolerancję, jego "Traktat teologiczno-polityczny" znalazł się na Indeksie Dzieł Zakazanych.

Najważniejszym z dzieł Spinozy, w którym zawarł nie tylko filozofię moralną, lecz cały jego system filozoficzny jest właśnie Etyka, wydana dopiero po jego śmierci. Informacja, iż zamierza wydać kolejne ateistyczne dzieło tak przeraziła niderlandzkie duchowieństwo, iż w obawie o reperkusje publikacji za życia zaniechał.

Jak pisze B.A.G. Fuller W Etyce Spinoza podejmuje zadanie rozwinięcia pełnego systemu filozoficznego w formie geometrycznej, gdzie każde twierdzenie ma wynikać ze swych poprzedników z taką samą koniecznością, jaka rządzi dedukowaniem jednego twierdzenia Euklidesa z innego.

rozpoczyna od tego, że formułuje szereg definicji, które opierają się na szeroko zakreślonych koniecznościach i dystynkcjach myśli i doświadczenia. Stosując te definicje do wszechświata i rozwijając wynikające stąd szeregi twierdzeń musimy kierować się aksjomatami, takimi jak prawo sprzeczności wewnętrznej i prawo wyłączonego środka, jak zasada racji dostatecznej oraz założenie, iż natura tego co rzeczywiste jest racjonalna, oraz, iż rozum jest sprawdzianem prawdy.

Stąd się okazuje, że jako ostatecznie realne jest tylko to co możemy sobie przedstawić jako (...) to, co samo z siebie istnieje. Spinoza podejmuje geometryczny dowód, że jedynie wszechświat czyli całość istnienia spełnia te szczególne warunki, jakie stawia rozum w odniesieniu do tego, co będzie uważał za rzeczywiste i że tylko to taki wszechświat (...) istnieje.

Taką istotę, taką rzeczywistość nazywa Spinoza Bogiem - przy czym należy pamiętać, że Boga rozumie Spinoza nie osobowo lecz jako substancję. - rozumianą jako rozciągły, przestrzenny porządek rzeczy i niematerialny, nierozciągły system myśli.

Bóg nie jest tu przyczyną sprawczą ani celem wszechświata. Rozważa w Etyce oprócz natury Boga, także naturę człowieka wg tej samej metodologii, wychodząc z aksjomatu że Istota człowieka nie obejmuje potrzebnego istnienia, to znaczy, na mocy porządku przyrody może się prawidłowo zdarzyć, by ten albo ów człowiek istniał, jak też by nie istniał.

Powyższy opis pochodzi od wydawcy.