Z martwych was wskrzesimy (Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego)

Czy śmierć jest stanem nieodwracalnym? Czy człowiek powinien godzić się ze śmiercią? Czy zdolny jest do wskrzeszenia umarłych? Pytania te zadał sobie niegdyś Nikołaj Fiodorow (1829-1903) - jeden z najoryginalniejszych rosyjskich myślicieli, wizjoner, twórca bodaj najmocniej maksymalistycznej koncepcji filozoficznej w dziejach, prekursor renesansu religijno-filozoficznego w Rosji.

Odpowiedzią na nie stała się filozofia „wspólnego czynu". Fiodorow był niezachwianie przekonany, iż człowiek jest zdolny do wskrzeszenia wszelkich zmarłych przodków i definitywnego wykorzenienia śmierci z bytu.

Jest to jego pierwszy i jedyny obowiązek. Czyn ów równałby się ontologicznemu przeobrażeniu oraz zbawieniu całości wszechświata. Wskrzeszenie umarłych to ludzka odpowiedź na zmartwychwstanie Chrystusa.

To swoista interpretacja „złotej zasady" patrystyki: „Bóg stał się człowiekiem, by człowiek stał się bogiem". To wreszcie postulat personalizmu doprowadzonego do ostatecznych granic -wyraz pragnienia wskrzeszenia do życia Innego.

Niniejsza książka jest pierwszą polskojęzyczną monografią o tym nader oryginalnym, a przy tym słabo znanym myślicielu. Usiłuje ukazać zarazem wielowarstwowość i złożoność jego myśli, jak i spajającą wszystko ideę wskrzeszenia.

Stara się zrekonstruować wewnętrzną logikę jego koncepcji, podejmuje się zadania jej systematyzacji. Jest próbą pokazania, iż szalona i kompletnie nieprawdopodobna na pierwszy rzut oka koncepcja wcale szaloną nie jest.