Architektura i planowanie przestrzenne uniwersytetów od średniowiecza do połowy xix wieku (Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego)

Autorka przedstawia przemiany architektoniczne i przestrzenne kompleksów uniwersyteckich w Europie i Ameryce Północnej, począwszy od wieków średnich, kiedy kształtujące się wówczas uczelnie sięgały na ogół po wzorce monastyczne, po połowę wieku XIX, gdy architektura uniwersytecka stała się ucieleśnieniem porządku politycznego wprowadzonego po wojnach napoleońskich i wyrazem ambicji nowych państw narodowych.

przedstawia najważniejsze obiekty i zespoły architektoniczne oraz opisuje złożone przemiany kulturowe stojące za zmieniającym się kształtem gmachów uniwersyteckich. Tekst stanowi wyczerpujący i niezwykle poglądowo napisany przegląd planowania i architektury budynków uczelni wyższych […].

Jest to na gruncie polskim pierwsze tego typu opracowanie. (Dr hab. Agnieszka Zabłocka-Kos, prof. UWr) [Tom powstał] z myślą o zapełnieniu pewnej luki w polskiej literaturze historycznoartystycznej. W tej roli może on być szczególnie {pomocn|przydatn)y dla studentów, a także badaczy […].

(Dr hab. Rafał Makała, prof. UG) ********* Architecture and Spatial Planning of Universities from the Middle Ages to the Mid-19th Century The author presents architectural and spatial changes of university complexes in Europe and North America, from the Middle Ages, when colleges used mainly monastic designs, until the mid-19th century, when university architecture became an embodiment of the political order introduced after the Napoleonic wars and the ambition of new national states.

She shows the most important buildings and architectural complexes and describes major cultural transformations leading to the changes in the form of college buildings. ********* Dr hab. Barbara Arciszewska (ORCID 0000-0001-8352-0324) – absolwentka Courtauld Institute of Art w Londynie i University of Toronto, stypendystka Social Sciences and Humanities Research Council of Canada.

Kontynuowała pracę w Yale Center for British Art w New Haven oraz w Canadian Centre for Architecture w Montrealu. W latach 2016-2020 dyrektor Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego. Adiunkt w Katedrze Teorii Sztuki IHS UW, gdzie prowadzi badania w dziedzinie teorii i praktyki architektury nowożytnej oraz zajmuje się ideologicznymi uwarunkowaniami kultury wizualnej.

Opublikowała m.in. Monografie: "The Hanoverian Court and the Triumph of Palladio" (2002), "Classicism and Modernity: Architectural Thought in Eighteenth-century Britain" (2011) oraz antologie i artykuły poświęcone nowożytnej sztuce polskiej i europejskiej.

Prowadziła wykłady gościnne w Irlandii (University College Dublin), Kanadzie (Centre for Renaissance and Reformation Studies) i USA (Indiana University). Aktywnie uczestniczy w działaniach wielu międzynarodowych organizacji i stowarzyszeń naukowych, kieruje polskim zespołem w ramach europejskiego projektu badawczego PALAMUSTO (Horizon 2020).

Wieloletni członek komisji konserwatorskiej, a obecnie przewodnicząca Rady Muzeum Pałacu w Wilanowie.