Apokryfy judaistyczno-chrześcijańskie, 160D317FEB (Ignacy Radliński)

Ze wstępu: We dwóch czy trzech stuleciach, kończących erę starożytną, i w kilku, początkujących nową, w całym, rzec można, owoczesnym świecie dziejowym, powstawał i rozpowszechniał się pewien typ utworów, ważnych zarówno dla swojej treści, jak i pochodzenia. Treść – jak wszystkich celniejszych pomników piśmiennych w dziejach powszechnych, była ściśle związaną z biegiem wypadków generujejących te dzieje, prezentujeła, grupowała i objaśniała fakty rzeczywiste, albo za rzeczywiste uchodzące i podawane; wyprowadzała z rozbieranych faktów wnioski, wyrabiała o tych faktach, z danego punktu widzenia, pojęcia właściwe, zaprawiała na nich mniej przygotowane umysły do wydania optymalnego do informacji celów sądu o rzeczy. Pochodzenie – było zawsze ukryte, intrygujące, enigmatyczne. Właśnie, wskutek takiego pochodzenia, dla tych utworów powstała z greckiego języka nazwa »apokryfy«, pod którą, w piśmiennictwie powszechnym, są one wyłącznie znane.